सीट नंबर १३ ( भाग २ )
“ एक्सक्युज मी…
कंडक्टर साहेब….
सीट नंबर १३ नेमकी कोणती ते सांगाल का मला? आय होप ती विंडो नसेल…”
नेव्ही ब्लु जीन्स आणि त्यावर सॉफ्ट रेड कलरचा टि शर्ट घातलेला मध्यमवयीन म्हणजे साधारण ३५-३७ वयाचा जय बस मध्ये चढल्या चढल्या वैतागून कंडक्टरला विचारत होता.
त्याची गाडी ऐनवेळेला बंद पडल्याने ऑफिस बॉय ला सांगून तातडीने या गाडीचे तिकीट काढायला सांगितले होते.
गेले पाच सहा वर्ष त्याने बसने प्रवास केलाच नव्हता.
“ साहेब १३ नंबर नेहमी विंडो सीटच असते. टू बाय टू मध्ये तसेच नंबर येतात. मुंबईतली लोकं विंडो सीट साठी तडफडत असतात आणि तुम्हाला ती नको झालीय? कमालच आहे..” जय च्या हातातले तिकीट पंच करून कंडक्टर पुढे सरकला.
“ मी काय म्हणतो.. मला दुसरी सीट मिळेल का? “ जयने चेहरा ओढून विचारलं.
“ हे बघा साहेब गाडी फुल आहे. तुम्हाला जे तिकीट मिळालंय ते कोट्याचे आहे. कोणी सिंगल आहे का पहा आणि करा एक्स्चेंज.. “ पुढच्या सीटवरचे तिकीट तपासत कंडक्टर बोलला.
“ माझ्या शेजारची सीट कोणाची आहे? त्यावर कोणी नाही आलंय अजून. “ सीटकडे बोट दाखवत जयने विचारपूस केली.
“ तिचे रिझर्वेशन सायन वरून आहे. तुम्ही तोवर बसू शकता त्या सीट वर. आल्यावर त्याला विनंती करा.
विंडो सीट सहसा कोणी सोडत नाही ” कंडक्टर पुढे सरकला.
“ नको मी बसतो माझ्या सीटवर .. आल्यावर बघू…”
अचानक जयला काहीतरी आठवले.
हे असं कधीतरी घडलंय का?
नाही ...नाही अरे हा तर “ déjà vu “ इफेक्ट आहे. आधी घडल्यासारखं वाटणे.
जाऊ दे..
हातातली छोटी बॅग वरच्या रॅकवर सरकवत तो सीट नंबर १३ वर बसला.
‘ एसटी आता पूर्वीसारखी राहिली नाही. पूर्वी तो जो खडखडाट होता आणि कंबर तोड सिट्स होत्या त्या जाऊन या आरामदायक पुशबॅक सिट्स आल्या आहेत. जोडीला वातानुकूलन ही आलंय.
प्रवास सुखकर होण्यासाठी चांगला प्रयत्न आहे हा. “
मनातल्या मनात जयचे विचार सुरू होते.
बस सेंट्रल वरून निघून दहा मिनिटे झाली होती.
सायन आले.
जय त्याच्या मोबाईलवर मेल चेक करत होता. इतक्यात आवाज आला..
“ एक्सक्युज मी…
मला वाटत १४ नंबर सीट विंडो आहे. आणि ती माझी आहे.” चेहऱ्यावर भलामोठा गॉगल लावलेली आणि दोन्ही हातात बॅगा सावरत एक त्याच्याच वयाची महिला उभी होती.
तिच्याकडे जास्त न पाहता तो उठला.
“ आयतीच विंडो सीट घेतेय तर का सोडा? “ हा विचार करून तो तसा मनातून खुश झाला होता.
त्याने तिला जागा करून दिली. तिने हातातली बॅग रॅकवर ठेवायचा निष्फळ प्रयत्न केला पण उंची कमी असल्याने तिने गॉगलच्या आडूनच जयकडे मदतीसाठी पाहिले.
“ येस… मी ठेवतो बॅग वर. बसा तुम्ही. या नवीन गाडीत रॅक जरा जास्तच उंच आहेत. “ जयने अशा थाटात सांगितले की जणू तो बारा महिने एसटीने प्रवास करत होता.
खिडकीतून हात हलवत बाहेरच्या व्यक्तीला ती बोलली.
“ रवी… मिळाली सिट .. जा तू आता. मुली घरी एकट्याच आहेत. काकींना फोन करेन मी जवळ गेल्यावर. काळजी घे मुलींची. “ ती ओरडून सांगत होती.
“ या खिडकीतून आवाज बाहेर जात नाही.. कितीही ओरडलात तरी काही ऐकू येणार नाही त्यांना. “ हसत हसत जय बोलला.
“ हो का? सॉरी मला माहित नव्हते.” तिने डोळ्यावरचा भला मोठा गॉगल काढला. त्याचवेळी जयची नजर बाहेरच्या व्यक्तीकडे गेली.
अरे हा तर….
रवी…
क्षणात तो पंधरा वर्ष मागे गेला.
.
.
.
____________________________________
माधुरी त्याचा हात हातात घेत म्हणाली.
“ जय ….
मला तुला हे सांगायचे होते. पण जर सांगितले तर तू कसा रिऍक्ट होशील याचा काहीच अंदाज नाहीये मला. “
“ मधू.. मला हे बाहेरून कळतंय याचा अर्थ कळतोय का तुला? “ जयने तिचा हात हातातून सोडवला.
“ अरे किती आणि काय काय सांगू तुला? ऐकून घेशील जरा? “ माधुरीच्या डोळ्यात पाणी होते.
“ मला एकच समजतंय मधू…
परवा मी तुझ्या घरी आलेलो तेव्हा तुझी आई जे बोलली ते ऐकून तर असे वाटतंय की जणू तुमचे लग्न परवावर आहे. विचार कर जरा… तू मला फसवते आहेस की स्वतःला? “ तिच्या डोळ्यातून येणारा अश्रू रुमालाने पुसत त्याने प्रश्न केला.
“ जय…
आपल्याला भेटायला उशीर झाला रे.. अरे तो समोरच्या दुकानातला…” ती बोलत असताना मध्येच थांबवत जय चिडला.
“तू आता जगभरच्या कहाण्या सांगशील आणि म्हणशील माझी काहीच चूक नाही. जे काही झाले ते आपोआपच झाले. रवी आणि तुझे लग्न ठरलंय असेच तुझी आई बोलली मला आणि हे तू लपवून ठेवलंस माझ्यापासून? मधू तू मला फसवलंस असे नाही वाटत तुला? “
“ मी काय सांगतेय ते तू ऐकूनच घेत नाहीयेस. रवीला हो बोलायची कारणे तुला सांगितली तरी पटणार नाहीत. मला वेळ दे जरा मी सर्व ठिक करेन. “ तिने त्याचा हात दाबत विश्वासपूर्वक सांगितले.
“ काय ठिक करणार आहेस माधुरी? ‘ हा आवाज रवीचा होता जो त्यांच्या मागून आला.
दोघांनीही चमकून मागे पाहिलं.
“ अरे ही मोठ्या बापाची औलाद आहे. भडव्यांना फिरवायला मुली हव्या असतात, चार प्रेमाचे शब्द बोलले, चार पैसे खर्च केले की तुम्ही मूर्ख मुली यांच्या जाळ्यात फसता. मी आज याचा खुनच पाडणार. “
लाल डोळ्यांनी चिडून बघणारा, दात ओठ चावून बोलणारा रवी बघून माधुरी खूपच घाबरली.
ती पटकन उठली आणि रवी समोर जाऊन उभी राहिली.
जय ही उठला.
“ जय तू जा इथून.. हा मारेल तुला. जय जा.” जय आणि रवीत जे अंतर होते ते ती कायम ठेवत होती. रवीच्या शक्तीपूढे ती कमीच पडत होती तरीही ती त्याला जयपर्यंत पोहचू देत नव्हती.
जय शांतपणे उभा होता. त्याला रवीची भीती नव्हती. भीती ही होती की हे सर्व समजल्यावर रवी माधुरीला शारीरिक इजा करेल.
“ जय तो मला काही करणार नाही .. तू जा.. लवकर” त्याच्या डोळ्यातली तिच्याबद्दलची काळजी तिला स्पष्ट दिसत होती.
“ जय जा……. “
__________________________________________
बेल वाजली तसा तो भानावर आला.
एव्हाना तिने गॉगल काढून हातातल्या पर्स मध्ये ठेवला. त्याच्याकडे एकवार पाहिले आणि हलकीशी स्माईल दिली. तिने अजून त्याला ओळखले नव्हते याची ती खूण होती. ओळखणार तरी कशी ती कॉलेजमध्ये असतानाचा जय आणि आताचा जय यात जमीन आस्मानाचा फरक होता. पोट सुटलेला, गोल्डन फ्रेमचा चष्मा, वेळेनुसार आणि वयामुळे आलेले पोक्तपण कोणीही त्याला इतक्या वर्षांनी ओळखणे शक्य नव्हतेच.
तिच्याकडे बघत तो सीटवर बसला.
“ आपण कुठे उतरणार? ” भले त्याला माहित होते की ती महाड ला उतरणार तरीही त्याने तिला विचारलेच.
“ जय… अजून किती वेळ तू मला न ओळखण्याचे नाटक करशील? “ ती त्याच्या चेहऱ्याकडे एकटक बघून बोलली.
त्याला अजिबात अपेक्षा नसलेली गोष्ट झाली होती.
म्हणजे तिने आपल्याला बघताच क्षणी ओळखले होते.. आपणच तिला ओळखू शकलो नाही.
“मधू…. ओळखलंस मला? माझ्यात इतका बदल झालाय तरीही ओळखलंस? “ त्याने तिच्या डोळ्यात पाहून विचारले.
“ हो… अरे तू कितीही बदलास तरी तुझे डोळे बदलणार आहेत का?
आपण शेवटचे भेटलो त्याला १५ वर्ष झालीत.. “ तिची नजर एकटक त्याच्याकडे होती.
“ पण तू मला ओळखलं नव्हतेस हे मान्य कर.. रवी दिसला म्हणून तुला माझी ओळख पटली. नाहीतर तू मला ओळखलं नसतं हे नक्की.“ मंद मंद हसत माधुरी त्याचा अंदाज घेत होती.
“मला शोधायचा कधी प्रयत्न केला होतास? नसशील म्हणा.. मी वाईट वागून दूर गेलेलो तुझ्यापासून.. “ चेहरा पाडत जय बोलला.
“ घेतला होता. इन्फॅक्ट तू मला दोनदा समोरासमोर दिसला ही होतास.
मी तुला ओळखलेही होते. तू तुझ्या धुंदीत होतास. तू त्याच जागी राहत असशील की नाही याची मला खात्रीही नव्हती. आणि येऊन तरी काय करणार होते? आपला शेवटचा फोन आठवतोय ना? तुझ्याबद्दलचा तो राग मला तुझ्यापासून दूर नेण्यास कारणीभूत ठरला. तू तर एकदम आनंदी आणि नेहमी खुश राहणारा होतास.. आताही तसाच दिसतो आहेस. मला एकदा रवीने चिडवण्यासाठी म्हणून तुझा आणि तुझ्या बायकोचा फेसबूक वरचा फोटो दाखवला होता. बहुतेक मुलगा होता दोघांसोबत. कोण कोण आहे आता घरी?” खूप प्रश्न विचारायचे होते तिला.
“दोन मुलं आहेत मोठा मुलगा आणि लहान मुलगी. तुला? “ कोरडेपणाने त्याने सांगून टाकले आणि प्रश्नही केला.
“ पाच आहेत. “ माधुरी पटकन बोलली आणि त्याच्या चेहऱ्यावरचे भाव न्याहाळू लागली.
“ पाच? वेडे आहात का तुम्ही? एकवेळ रवीबद्दल समजू शकतो.. पण तुला तर डोकं आहे ना? “ कप्पाळाला हात लावत त्याने मान हलवली.
“ कप्पाळावरचा हात काढ…मला आवडत नाही कप्पाळावर हात मारलेला हे तुला माहीत आहे ना? तुला मस्करी अजूनही समजत नाहीये, कमाल आहे. मोठा झालास रे आता. दोन मुली आहेत मला. “ तिने काहीशा रागाने सांगितले.
“ मला आपल्यातली एकूण एक गोष्ट आठवतेय. नुसती आठवतच नाहीये.. तपशीलवार आठवतेय. त्यावेळी तिथे काय होते, आपण कोणते कपडे घातलेले , काय काय बोललेलो… अगदी स्पष्टपणे आठवतंय मला. “ तिच्या डोळ्यात बघत जय सांगत होता.
“ तू एखाद्या कवी किंवा लेखकासारखा बोलायला लागला आहेस. तपशीलवार म्हणे.. हा हा हा.. “ तिच्या गालावर खळी पडली.
“मी ब्लॉग लिहितो . छोट्या मोठ्या गोष्टी असतात, बिझनेस आहेच पण सोबतीला छंद म्हणून लिखाण. आणि तुला सांगितलं तर विश्वास बसणार नाही... अर्ध्याहून जास्त गोष्टी या आपल्याच दोघांच्या आहेत. “ गालातल्या गालात हसत जय ने सांगून टाकले.
“असेल बुवा.. पण गोष्टी लिहिण्याऐवढी आपण एकत्र होतो तरी का? “ निराश होऊन माधुरीने प्रश्न विचारला.
“ नसू जास्त वेळ.. पण जितका वेळ एकत्र होतो त्यातला क्षण आणि क्षण मला आठवतोय आणि तो मी माझ्या कथांमध्ये जसाच्या तसा उतरवत गेलोय. “ लगेच मोबाईल काढून त्याने ब्लॉग सुरू करून त्याची सर्वाधिक पसंत केलेली कथा ‘ पावसात भिजताना ‘ तिला वाचायला दिली.
ती वाचत असताना तो तिच्या चेहऱ्यावरचे हावभाव टिपत होता.
ती तशीच होती… फारसा बदल नव्हता तिच्यात.
“ जय ….तुला सर्व लक्षात आहे रे… मी हे विसरले नसले तरी इतके ठळकही आठवत नाहीये. तुला त्यादिवशीचा प्रत्येक क्षण नी क्षण आठवतोय आणि वाचताना तो आता माझ्या समोर उभा राहिला रे.. “तिच्या डोळ्यातले भाव त्याला खूप काही सांगून गेले.
“ मला तुझ्या सर्व कथा वाचायला मिळतील? काहीतरी लिंक असेल ना? मी माझा नंबर सेव करतेय तुझ्या फोन मध्ये. मला पाठव बघू आताच. “
नंबर सेव करण्याासाठी डायलर सुरू केला तर पासवर्ड विचारला गेला.
“व्वा … पासवर्ड? सांगतोस की टाकून देतोस? “ भुवई उंचावत तिने विचारले…
“पासवर्ड तुझ्याशी संबंधीतच आहे. शोध बघू.. “ गालातल्या गालात हसत त्याने चॅलेंज दिले.
“ माझा वाढदिवस?
जय…. तू अजूनही…...? “ माधुरीने त्याच्या डोळ्यात खोल पाहिलं. स्वतःला सावरत तिने वाढदिवसाची तारीख टाकली आणि लॉक उघडला.
एका हाताने डोळ्याची ओलावलेली कड रुमालाने कोरडी करत तिने तिचा नंबर सेव्ह करून लगेच स्वतःच्या फोन वर कॉल केला.
आता दोघांकडे एकमेकांचे नंबर होते.
गाडी पेण स्थानकात जात असताना कंडक्टर ने सांगितले
“ गाडी १५ मिनिटे थांबेल. “
“आठवतंय का काही? “ मिश्किल हसत जय ने माधुरीला प्रश्न केला.
“ हो… चांगलंच. हरवण्याऐवढी लहान आता मी नाही हे लक्षात ठेव. मी गेल्यावेळीसारखे कांदाभजी आणते आणि तू कोथिंबीर वडी. इकडे तिकडे शोधत बसू नको मी येतेय गाडीत.
कोथिंबीरवडी आणि कांदाभजीच्या सुवासात त्यांचा पुढचा प्रवास सुरु झाला.
“ एक विचारू? “ जयने अचानक विचारले.
“ मी गेस करू, तू काय विचारणार आहेस ते? “ माधुरीने पटकन विचारले.
“ आता सांगच… बघुया तू तशीच आहेस की बदलली आहेस या प्रदीर्घ कालावधीत. “ चॅलेंज दिल्याचा भाव जयच्या तोंडावर होता.
“ तू खुश आहेस, रवीशी लग्न करून ? हेच विचारायचे होते ना? “ तिने त्याच्या डोळ्यात खोल पाहिलं.
“ मधू… तू कसं जाणलंस हे? अगदी हेच विचारणार होतो. “ त्याच्या चेहऱ्यावर आश्चर्याचे भाव होते.
“ ओ लेखक महाशय.. प्रदीर्घ कालावधीनंतर बदलायला मी म्हणजे कोणी तुझी दुसरी मैत्रीण नाही. कळलं ना?” तिने प्रदीर्घ कालावधीवर मुद्दाम जोर दिला होता. त्याच्या पुस्तकी बोलण्याचे तिला हसू येत होते.
“ उत्तर दे आता.. “ तोंड थोडेसे वाकडे करत जयने तिला सांगितलं.
“ तशी काही अडचण नाही. पण काही गोष्टी अशा आहेत ज्यामुळे तो नकोसा वाटतो. तो खूप स्वार्थी आहे. शिवाय काही व्यसन आहेत जी मला नाही आवडत. सर्व काही स्वतःसाठी .. माझ्या मनाचा विचार फार कमी केला त्याने. सांगेन तुला हळूहळू. आता आपण एकमेकांच्या संपर्कात आलोय तर खूप बोलणे होईल आपलं. तू सांग ...तू तर खूप आनंदी दिसतो आहेस. “ आता वेळ जयची होती.
“ तुला विश्वास बसणार नाही… तुझे लग्न कधी झाले, तुम्ही लग्नानंतर कुठे गेलात हे मला माहित होते. माझ्या एका मित्राला माहीत होते सर्व, तो सांगायचा. तुझे लग्न झाल्यानंतर ती माझ्या समोर आली. तिच्यात काही गोष्टी तुझ्यासारख्या होत्या. मी तिच्यात तुला शोधायला लागलो आणि तिच्यातल्या तुझ्या प्रेमात पडलो. पुन्हा… आपण एकत्र येण्याचा मार्ग मी स्वतःहून बंद केल्यानंतर मी तो पर्याय निवडला.. आणि निभावला देखील. “ तो सांगताना हरवला होता.
“ बापरे… काय हे ? तिच्यातल्या माझ्यात म्हणजे रे काय? “ माधुरीला हसू फुटायचं बाकी राहिलं होतं.
“ तू नॉर्मल बोलू शकत नाहीस का? आधी तू इतका पुस्तकी नाही बोलायचास. आणि तसाही फार कमी बोलायचास. तुझे डोळे खूप बोलायचे. मला तुझ्या प्रेमात पाडणारे तुझे डोळेच होते. मला तुझे सुसंस्कृत बोलणे आवडायचे. तू किती शांतपणे बोलायचास. तुझ्या बोलण्यातच तुझा मोठेपणा समजायचा. रवी आणि तुझ्यात फरक असेल तर तो हाच होता. तू समोरच्या माणसाचा विचार करायचास आणि त्यानुसार कृतीही करायचास. फक्त आपल्या बाबतीतच गडबड केलीस तू. आणि त्याचे परिणाम मी आज भोगतेय.. तुझ्यापासून दूर राहून मी हरलेय रे जय.. मी त्याच्यात आणि तुझ्यात कधीच तुलना केली नाही कारण तुझे पारडे नेहमीच जड होते … आहे आणि राहणारच. मी एक विचारू?” आश्वासकपणे माधुरीने जयला विचारले.
“ विचार ना.. हक्क आहे तो तुझा..” तिच्या प्रश्नाची आतुरता त्यालाही लागून राहिली होती.
“ मी कुठे आहे, काय करतेय हे माहीत असूनही मला एकदाही भेटायला किंवा निदान समोरही का आला नाहीस? मला तर हे ही माहीत नव्हते की तू आहेस की नाहीस. मी ही तुझा खूप शोध घेतला. पण तू कुठेच दिसला नाहीस. माझ्या मनाच्या एका कोपऱ्यात तुला नेहमी ठेवत आलीय मी. फक्त कोणाला ती जागा दाखवता आली नाही.” तिच्या डोळ्यात पुन्हा पाणी तरारले.
“ मला सांग मी तुला भेटून किंवा तुझ्याशी बोलून काय झाले असते?
ज्या परिस्थितीत आपण एकमेकांपासून लांब गेलो ती इतकी विचित्र होती की तुला माझा राग राहणार होता. कदाचित त्यावेळी मी तुला भेटलो असतो किंवा दिसलो असतो तर तुझी माझ्याबद्दल एकच भावना असती… रागाची. बरोबर ना?’ हिरमुसलेला चेहरा करून जयने त्याची नजर तिच्या चलबिचल करणाऱ्या बोटांवर खिळवली.
“ वेडा आहेस तू. माझा राग क्षणीक होता रे.. जीवनाच्या प्रत्येक लहान मोठ्या वळणावर तू माझ्या आठवणीत होतास. नियतीने आपल्याला दूर केलं पण आज तिनेच पुन्हा या सीट नंबर १३ मुळे एकत्र आणून ठेवलंय.”
तिच्या बोटांची चलबिचल थांबली होती.
“ आपण पुन्हा एकत्र येऊ शकतो का रे? आपल्यात मैत्री तर राहू शकते ना? मला तुला खूप काही सांगायचे आहे. जे मी कोणालाच सांगू शकले नाही. अगदी रवीला ही. “ तिने त्याच्या समोर हात केला.
त्या हातावर हात ठेवताच एक वीज दोघांच्याही अंगातून गेली.
“ माझ्या या स्पर्शाने तुला काय वाटले? मला खात्री आहे जे मला वाटले आणि आपल्या पहिल्या भेटीत तुझ्या डोळ्यांनी जे मला सांगितले होते तेच तुलाही वाटले असणार. ते बघ समोर महाड आले. “ तिची नजर पटकन बाहेर गेली. तिचा प्रवास संपत आल्याचे तिच्या लक्षात आले.
“ कळतंय का मी काय बोललो ते?
त्यावेळी तुझ्या डोळ्यांनी मला सांगितलेलं…
आपल्यात एकच गोष्ट होऊ शकते….
.
प्रेम..
.
बरोबर ना? “ तिचा हात घट्ट पकडत जय साश्रु नयनाने बोलला.
“अरे पण लोक? ते काय म्हणतील? तिच्या मनात खळबळ माजली.
“कोणते लोक, मधू? ते ज्यांना आपल्या दोघात प्रेम होते हे देखील माहीत नव्हते ते की ज्यांना आपण अजूनही एकमेकांच्या प्रेमात आहोत हे माहीत नाही ते? आपल्याला कुठे सर्वांना सांगत सुटायचे आहे. जे प्रेम आता व्यक्त केले ते तसेच मनात जपायचे आहे आपल्यात जे अंतर आहे ते कायम ठेवायचे. आपले प्रेम हे शारीरिक कधीही नव्हते आणि नसणार. एकमेकांच्या चार प्रेमळ शब्दांनी आपण आपल्या जीवनात हरवलेला तो प्रेमाचा सर्वोच्च बिंदू गाठू याची मला खात्री आहे. “ त्याच्या डोळ्यातला विश्वास बघून माधुरीला वाटत होते आताच त्याला घट्ट मिठी मारावी. पण तिने स्वतःला आवर घातला.
गाडी फलाटाला लागत होती.
“ मी निघते..” त्याच्या हातातला हात सोडवत ती उभी राहिली.
“ उत्तर? “ त्याने आतुरतेने विचारले.
“ मिळेल.. नंबर आहे माझ्याकडे… मी लिहून पाठवेन तुला. “ त्याच्याकडे पाठ फिरवून ती जड पावलांनी बॅग सांभाळत गाडीतून खाली उतरली.
ती मागे वळून बघेल अशी आशा त्याला होती पण ती फोल ठरली.
गाडी सुटली.
जय सीट नंबर १४ वरच बसून होता. नवीन चढलेल्या लोकांपैकी एक समवयीन महिला त्याच्या दिशेने येत होती.
इतक्यात…
त्याच्या हातातल्या फोनवर मॅसेज झळकला.
“ सीट नंबर १३ ही नेहमी तुझीच होती...आणि तुझीच राहील. आपल्यात एकच गोष्ट आहे आणि ती मान्य आहे. “
“एक्सक्युज मी… मी बसू का आत? मला विंडो सीट आवडते. “ त्या महिलेने मधाळ स्वरात आणि लाडीकपणे विचारले.
“ एक्सट्रीमली सॉरी.. सीट नंबर १३ ही नेहमी माझीच होती आणि राहणार आहे.” सीट नंबर १४ वरून उठत तो झटदिशी सीट नंबर १३ वर बसला.
नाक मुरडत ती महिला पुढे गेली.
१३ नंबर च्या सीट ची जाणवणारी ऊब त्याला हवीहवीशी वाटू लागली होती.
त्याने लगेच गुगल डॉक मध्ये स्टोरी टाईप करायला घेतली…
…..सीट नंबर १३……
#सीट_नंबर_१३ भाग २
