सीट नंबर १३ ( भाग १ )

..... सीट नंबर १३ .....
भाग १

जय ने खिशातून तिकीट काढून आपली सीट नेमकी कुठे आहे ते पाहिलं.
सीट क्रमांक १३……
“ओह… शीट … विंडो सीट… “
त्याला विंडो सीटची आवड कधीच नव्हती.

एरवी नेहमी बाईकने फिरणाऱ्या जयला एक कामासाठी त्याच्या पप्पांनी अचानक हातात एस टी चे तिकीट देऊन गावाला जायला सांगितले होते.
पाठीवरची सॅक वरच्या रॅकवर ठेवत त्याने सीट वर बसकण मांडली.

अजून १० मिनिटे होती बस सुटायला.

कंडक्टर बस मध्ये आला होता. त्याने आल्या आल्या घोषणा केली.
“बस फुल आहे. ज्यांना उभ्याने प्रवास करायचा असेल त्याने बस मध्ये थांबावे. १२.३० ची एक्स्ट्रा लागेल तिच्यात जागा मिळेल. “

जय ने त्याच्याकडे फारसे लक्ष दिलं नाही. त्याने त्याचा मोबाईल काढला आणि त्यात गुंतला. कधी एकदा ही गाडी सुरू होतेय असे त्याला झाले होते. बाजूची सीट अजूनही रिकामीच होती.
जो कोणी असेल त्याला विंडो सीट द्यायची आणि आपण त्या सीट वर बसायचं हे त्याने मनोमन ठरवलं होतं.

कंडक्टर ने बेल वाजवली.

खर्र खर्रर्र आवाज करत गाडी सुरू झाली.

बाजूच्या रिकाम्या सीट कडे नजर जाताच त्याने कंडक्टरला आवाज दिला.

“ ओ काका… या सीटवरचे कोणी आले नाही तर मी इथे बसू का? मला विंडो सीटचा त्रास होतो. “

“ ते तिकीट सायन वरून आहे. तुला हवे तर त्या व्यक्तीला विनंती करून या सीटवर बसू शकतोस. “ कंडक्टर त्याचे तिकीट तपासत म्हणाला.

“ ठिक आहे. “ पंच केलेले तिकीट पाकिटात ठेऊन पुन्हा त्याने मोबाईलमध्ये डोकं खुपसले.

सायनला गाडी उभी राहीली.

दरवाजातून एक मुलगी येताना दिसली. पाठीवर सॅक आणि हातात एक लहान बॅग.

जयची नजर तिच्याकडेच होती.

“ ओह गॉड…. सीट नंबर १४ हिचाच असू दे… “

हातातली बॅग सावरत ती त्याच्या सीटच्या पुढे गेली.

“ बॅड लक जय… “ स्वतःच्या मनाशी बोलत त्याने सीट वर हात आपटला.

“ एक्सक्यूज मी… १४ नंबर विंडो आहे ना? “ त्या गोड आवाजाने त्याची मान वळली.

“ बघताय काय? १४ नंबर सीट माझी आहे. उठा मला बसू द्या. “

गालातल्या गालात हसत जय त्या सीटवरून उठला.

तिने हातातली बॅग वर रॅक वर टाकली आणि पाठीवरची सॅक पायाजवळ ठेवली.
तेवढ्यात खिडकीबाहेरून आवाज आला.

“माधुरी.. मिळाली का सीट?”

लगेच तिने खिडकीतून बाहेर बघत सांगितले.
“ हो काका .. आता जा तुम्ही. काकीला फोन करून सांगा की ६ वाजता स्टँड वर यायला. “

गाडी हलली.

इतकावेळ बोअरिंग वाटणारी ती एस टी अचानक जयला आरामदायक वाटू लागली. आता त्याची नजर केवळ मोबाईल मध्ये होती. लक्ष मात्र सीट क्रमांक १३ आणि त्यावर बसलेल्या माधुरीकडे होते.

पाठीवरची सॅक पायासमोर ठेवल्याने माधुरीला पाय ठेवायला अडचण होत होती.
“ द्या ती सॅक इकडे ..वर रॅक वर जागा आहे खूप. मी ठेवतो.” जयने सॅककडे बोट दाखवत तिच्याशी बोलण्याची सुरुवात केली.

“ रिअली थँक्स.. ठेवा ना प्लिज.. “ तिने मधाळ हसत सीटवरून न उठता सॅक त्याच्या हातात दिली.
त्याने लगेच ती वरच्या रॅक वर ठेवली आणि लगेच सीटवर बसला.

“ सो मधू… कुठे जाताय तुम्ही?
उप्स.. माधुरी.. मी ते मघाशी ऐकलं नाव. “ थोडाफार मिश्किल हसत आणि काहीसा गोंधळत त्याने तिला प्रश्न विचारला.

“ व्वा.. बरंच चांगलं लक्ष आहे तुमचे. मी महाडला उतरणार आहे. तुम्हाला विंडो सीट त्यानंतरच मिळेल. तोवर नो चान्स… ओके? “ डोळे मोठे करत माधुरी त्याचा अंदाज घेत होती.

“ नाही.. तसं नाही.. मला विंडो सीट वगैरे नको. जस्ट क्युरियोसिटी म्हणून विचारलं. “ तो आणखीनच गोंधळत बोलला.

“ ठिक आहे हो.. बरं तुम्ही कुठे उतरताय? नाही म्हणजे आरामात पसरून मला झोपायला मिळेल ” तिला जणू पिडायला एक गिऱ्हाईकच मिळाले होते.

गालातल्या गालात हसत त्याने सांगितले
“ मग तर तुम्ही ते विसराच.. मी लास्ट स्टॉपला उतरणार आहे. “

तिचा खोटा खोटा हिरमुसलेला चेहरा बघून त्याच्या हृदयात कसंनुसं झालं.

“ मला तुम्हाला कुठेतरी पाहिल्यासारखं वाटतंय… पाहिलंय किंवा तुमचा आवाज ऐकलाय. “ उगाच काहीतरी बोलायचं म्हणून जय बोलला.

“ हो का? असेल बुवा…
खुपजण असेच म्हणतात. कदाचित मी सामान्य मध्यमवर्गीय मुलगी आहे म्हणून सर्वांना असेच वाटत असेल का? “ तिने प्रश्नार्थक चेहरा करून त्याच्याकडे पाहिलं.

“ असं नाही.. मला सांगा तुम्ही चर्चगेटला कॉलेजला जाता का? “ जय हळूहळू तिची माहिती काढत होता.

“ नाही… “ माधुरी त्याच्या डोळ्यात बघत म्हणाली.

“ मग? “ जय ने प्रश्न केला.

“ मग काय? “ दोन्ही खांदे वर करत माधुरीने त्याला प्रतिप्रश्न केला.

“ आय मिन.. कुठल्या कॉलेज ला आहात मग? “ जयचा प्रश्न.

“तुम्हाला मी घरचा पत्ता देऊ का? “ माधुरीने बॉम्बच टाकला.

“ जाऊ दे… तुम्हाला माझ्याशी बोलायची इच्छा दिसत नाही.. मी गप्पच बसतो मग..” जयने मोबाईलची स्क्रीन सुरू केली.

“ व्वाव… हा कॅमेऱ्यावाला आहे ना? “ जयच्या हातातला फोन बघून ती एकदम खुश झाली.

“ हो .. तुमच्याकडे ही आहे? ” जय थोडाफार सुखावला.

“ माझ्याकडे नाही. आमच्या भवन्स कॉलेजचा ज्युनियरचा ग्रुप आहे ना त्यात रवी नावाचा मित्र आहे त्याने चारच दिवसांपूर्वी घेतला आहे. त्यात फोटो खूप सुंदर येतात….बरोबर ना? “ माधुरीने भरभर सांगितले.

“ अच्छा… तुमचा भवन्स कॉलेजचा ज्युनियरचा ग्रुप…. व्हेरी गुड…” गालातल्या गालात हसत जय ने फोनमधली गॅलरी ओपन केली.

आपण घाई घाईत आपल्या कॉलेजचे नाव सांगून बसलोय हे माधुरीच्या लक्षात आले म्हणून तिने दाताखाली जीभ चावली.
जयच्या नजरेने ते टिपलंच…

“ हे पहा...मी काढलेले आमच्या ग्रुप चे फोटो. डावीकडचे
बटण दाबून पुढचा फोटो बघा ..“ मोबाईल तिच्या हातात देत असताना तिच्या बोटांचा निसटता स्पर्श झाला.

कॉलेजमध्ये मैत्रिणींच्या घराड्यात असताना एकाही मैत्रिणीच्या स्पर्शाने जी संवेदना जागली नव्हती ती या आताच भेटलेल्या अनोळखी मुलीच्या निव्वळ बोटाच्या स्पर्शाने जागृत झाली होती.
फोटो बघत असताना माधुरी चे लक्ष पूर्णपणे फोनमध्ये होते आणि जयचे लक्ष तिच्या चेहऱ्याकडे.

ती खूप सुंदर होती असेही नव्हते. पण तरीही तिचा चेहरा आकर्षक होता. वरच्या ओठाच्या महिरपीवर असलेला नाजूक तीळ तिच्या सौंदर्यात अधिकच भर घालत होता. काळेभोर घनदाट मोकळे केस तिच्या सौंदर्याला चार चांद लावत होते.
“ जय तू प्रेमात पडतो आहेस हिच्या… “ जय पुटपुटला…

“ हं… काही म्हणालात? “फोन वरचे लक्ष काढून माधुरीने त्याच्या कडे पाहिले.

“ नाही काही नाही… असेच काहीतरी.. पाहिले फोटो? मस्त आहेत ना? “ जयने स्वतः ला सावरले.

“ मैत्रीणी खुप मॉर्डर्न दिसताहेत तुमच्या. खूप फोटो आहेत मैत्रिणींचे. “ तोंड काहीसे वाकडे करून माधुरीने त्याचा फोन परत दिला.

“ कॉलेजच तसं आहे…..आणि आमचा ग्रुप ही मोठा आहे. बावीस जणांचा ग्रुप आहे. दहा मुली आणि बारा मुले आहोत आम्ही. “ जय जरा जपूनच सांगत होता.

“ गर्लफ्रेंड असेलच.. ना? “ माधुरीच्या चेहऱ्यावर चिंतात्मक प्रश्न पडला होता.

“ नाही... अजिबात नाही… मला हवी तशी आणि आवडेल अशी मुलगी आजपर्यंत तरी सापडली नव्हती… “ जयच्या चेहऱ्यावरची लाली लपली नाही.

“ आजपर्यंत म्हणजे? आज सापडली की काय? “ मिश्किलता माधुरीच्या शब्दा शब्दात भरली होती.

“ म्हणजे… अ… तसं नाही.. म्हणजे तसं म्हणायला गेले तर हो.. पण नाही ..अजून कसा सांगू? “ जय गडबडला.

“ अहो … अहो… गोंधळू नका.. शी बाबा… इतका वेळ झाला मी तुमचे नावही विचारले नाही. कसली वेंधळी मी. “ तिने विषय बदलून त्याला सावरण्याची संधी दिली.

“ माझं नाव जय.. गिरगावात राहतो. “ जयने पट्दिशी सांगून टाकले.

“ नावच विचारले होते मी. घरचा पत्ता नाही. “ यावेळी ती हसली तेव्हा तिच्या गालावर खळी पडली.

“ अरे यार … मधू… आय मिन माधुरी.. मी जस्ट सांगायचे म्हणून सांगितलं. बाकी काही कारण नव्हते. “ जयने डोक्याला हात लावला.

“ ठिक आहे ना… सांगितलं ना आता? डोक्याला कशाला हात लावता? मला नाही आवडत असे डोक्याला हात मारून घेणे. असे म्हणतात की नशीब तिथे लिहिलेले असते “ लटक्या रागाने माधुरीने त्याच्याकडे पाहिले.

तो थोडाफार जाड म्हणावा असा होता. पण तरीही त्याच्या शरीराला व्यायामाची जोड असावी असे त्याच्या मनगटावरून आणि हाताच्या पंजावरून दिसत होते.
चेहरा काहीसा मोठा पण तरीही त्याच्या शरीराला शोभणारा.
घरुन निघण्यापूर्वी दाढी केल्यामुळे त्याचा चेहरा चकाचक होता.
त्याच्यात तिला आवडलेली गोष्ट म्हणजे त्याचे हास्य..
खूप निरागस होते ते..
आणि त्याची बोलण्याची पद्धत… त्याची परिस्थिती काय आहे ते त्याच्या बोलण्यावरूनच समजत होते.

“ हॅलो… कुठे हरवलात?  पेण आलंय. तुम्हाला काही खायला वगैरे आणू का? मी जातोय खाली तर घेऊन येतो. “ जयने तिच्या डोळ्यासमोर टिचकी वाजवत तिला विचारलं.

“ नको .. मी येतेय खाली. एक काम कराल. ती पाठीवरची सॅक द्या ना त्यात पर्स आहे माझी. “ माधुरी हक्काने त्याला सांगत होती.

जयने लगोलग सॅक काढून दिली. माधुरीने त्यातली पर्स काढली आणि नजरेनेच सॅक वर ठेवायला सांगितली.

जयच्या मागोमाग माधुरी उतरली. जय काय खायला घेऊ या विचारात होता. एस टी च्या कॅन्टीन मध्ये काय चांगले मिळणार? जवळ पास हॉटेल ही दिसत नव्हते.

इतक्यात मागून आवाज आला…
“ इथे कॅन्टीन मध्ये कोथिंबीर वडी आणि त्या समोरच्या गाडीवर कांदाभजी खूप छान मिळते. मी नेहमी खाते. तुमच्या चेहऱ्यावर दिसतंय की तुम्ही गोंधळला आहात ते. “ खुदकन हसत माधुरी मागून बोलत होती.

“ धन्यवाद हां… मला खरंच माहीत नव्हते. मी काहीतरी पॅकेज फूड घेणार होतो. मी दोन प्लेट कोथिंबीर वडी आणतो तुम्ही नका येऊ त्या गर्दीत. “

धावत धावत जयने कॅन्टीन गाठले आणि दोन मिनिटांतच दोन प्लेट कोथिंबीर वडी आणि पाण्याची बाटली घेऊन आला.
त्याची अपेक्षा होती की माधुरी त्याची वाट बघत तिथे उभी असेल. पण ती तिथे नव्हती.
त्याने गाडीच्या दिशेने पाहिले.
तिथेही ती नव्हती.
कदाचित आता जाऊन बसली असेल म्हणून पाण्याची बाटली सावरत गाडीच्या आत जाऊन पाहिले. ती तिथेही नव्हती.
कोथिंबीर वडयांची पिशवी आणि पाण्याची बाटली सीट वर ठेऊन पुन्हा धावत कॅन्टीन गाठले. कदाचित त्याला शोधत शोधत ती तिथे आली असेल म्हणून.

त्याची नजर सर्वत्र फिरत होती..पण त्या गर्दीत ती नव्हती. बाहेर आला तर कंडक्टर ची शिटी ऐकू आली. धावत जाऊन त्याने एस टी पकडली. कंडक्टरला सांगायला लागला
“ ओ काका माझ्या शेजारी बसलेली मुलगी अजून आली नाही. खाली उतरली होती. पण आता कुठे दिसत नाहीये. “
कंडक्टर हसला…
“ ती सुद्धा तेच म्हणत होती. बघ तिकडे.. “ कंडक्टर ने दाखवलेल्या दिशेने त्याने पाहिले तर..
माधुरी त्याच्याकडे बघत हसत सीट वर बसलेली दिसली.
“ वेडी झाली आहेस का तू मधू ? हसतेस काय?
मी किती घाबरलो होतो? कुठे गेलेलीस? “ त्याने रागाने तिच्याकडे बघत विचारले.

“ मी की तू? मी तुझ्यासाठी कांदाभजी घ्यायला गेली होती. आत येऊन पाहिलं तर तू गायब. बरं…. ही पिशवी, पाण्याची बाटली इथे टाकून ठेवलेली आणि माझ्यावरच ओरडतो आहेस.” तिच्या नाकाचा शेंडा लाल झाला होता.

त्याला अचानक स्वतःच्या धांदरटपणावर हसूच आले. तो हसला ही इतका गोड की माधुरीला ही हसू फुटलं.

“ काय मग सोडायची का गाडी? “ कंडक्टर काकांनी बेल वाजवायच्या अगोदर त्यांना विचारले.

“ हो.. हो… हरवलेली माणसे आली गाडीत. जाऊ द्या गाडी “ जय सीटवर बसत बोलला.

“ तुला एक लक्षात आले. रागामुळे का होईना आपण उगाचच ते अहो जाहो करत होतो ते बंद झालं. आता बोलायला छान वाटेल ना? “ माधुरीच्या गालावरची खळी अधिकच खोल झाली होती.

“ कांदाभजीचा सुवास खरंच मस्त आहे.. उघड ना ती. “ कोथिंबीर वड्यांची पुडी उघडत जय बोलला.

कांदाभजी आणि कोथिंबीर वडी एकत्र खाताना दोघेही एका वेगळ्या विश्वात गेले होते.

गाडी आता पळत होती.
“ एक विचारु? “ जय ने माधुरीकडे पाहत विचारले.

“ विचार ना.. “ माधुरी गोड हसत बोलली, जणू तिला तो काय विचारणार आहे हे आधीच माहीत होते.

“ आता महाड आल्यावर तू निघून जाशील..
मला तुला पुन्हा भेटायचे असल्यास कसे भेटू? “ काहीसे चाचरत त्याने विचारलं.

“ का भेटायचं आहे? “ माधुरीने खोडकरपणे विचारलं

“ मैत्री करायला… “ जय ने पटकन सांगून टाकले…

“ सुट्टीनंतर मी कॉलेजला जाणारच आहे. आता तर तुला माझे कॉलेजही माहीत झालंय. शोध घेतला तर देव ही मिळतो, मी तर एक सर्वसामान्य मुलगी आहे. “जयच्या डोळ्यात डोळे जुळवून तिने त्याला जणू आव्हान दिले होते.

“ चला महाड आले. गाडी ५ मिनिटे थांबेल “ कंडक्टर ने आवाज दिला.

“आता मला उतरायला लागेल. “ खिन्न स्वरात माधुरीने उठायची तयारी सुरू केली.

काही न बोलता रॅक वरची सॅक आणि बॅग जयने काढली.

तो ती दरवाजाकडे नेऊ लागला तसे माधुरीने त्याला थांबवले.

“नको..मी नेईन. काकी आहे खाली ती पहा. तू आता तुझ्या सीट वर बसू शकतोस . “ काहीसे हसत ती बोलली.

“ म्हणजे तुला माहीत होतं, की सीट नंबर १३ ही विंडो सीट आहे ते? “ बुचकळ्यात पडलेल्या जयचा चेहरा बघण्या सारखा झाला होता.

“ मी नेहमी एस टी ने प्रवास करते रे… चल बाय भेटू पुन्हा…
आणि एक….

आपल्यात मैत्री अशक्य आहे..” त्याच्या हातातली तिची सॅक पाठीला लावत ती त्याच्याकडे न बघता एस टी तुन खाली उतरली.

हिरमुसलेला जय शांतपणे सीट नंबर १३ वर बसला. त्याच विंडो सीट वर जी त्याला कधी आवडत नव्हती.
खिडकीतून माधुरी तिच्या काकीसोबत जाताना पाठमोरी दिसत होती.

एकक्षण त्याने हताश होऊन डोके समोरच्या सीट ला टेकले..

आणि तिचे मघाचे शब्द आठवू लागला…

“आपल्यात मैत्री अशक्य आहे…”

का?

ओह शीट…..

त्याने पटकन खिडकीतून बाहेर पाहिलं…

माधुरी वळून बघत होती…
आणि तिच्या चेहऱ्यावरचे खळीयुक्त हसू सांगत होते….

“अरे वेड्या… आपल्यात मैत्री अशक्य आहे…
कारण आपल्यात एकच गोष्ट होऊ शकते…..

प्रेम….”