कुटूंब

..... कुटूंब.....

"हॅलो..  मला सहाशे तेवीस नंबर मधल्या शंतनू सोबत बोलायचंय... हो हो.. तोच.. त्याची आई बोलतेय.. हो थांबते "
दोन मिनीटांनी शंतनू समोर आला..
" हॅलो... हां आई बोल.. मोबाईल वर फोन का नाही केलास? "
" शंतनू तुम्ही दोघे लवकर या, बाबांना कसंतरी होतंय, आम्ही हॉस्पिटलला नेतोय, तुमचे दोघांचे फोन बंद आहेत म्हणून इथे केला."
आईने रडत रडत सांगितले.
" काय झालंय नक्की? त्यांना अॅसिडीटीचा त्रास आहे ते माहीत आहे.. उगाच घाबरु नको तू.. हॉस्पिटलला जा डॉक्टर काय सांगताहेत ते बघ त्यानूसार आम्हाला कळव. मी मोबाईल चालू करतो. चार्जिंगला लावलेला. " शंतनू समजावणीच्या सुरात बोलत होता..
" शंतनू... नाही रे...."आईचा आवाज कमी होत गेला... अरुण मामाने तिच्या हातून फोन घेतला...
" शंतनू.. मामा बोलतोय.. अरुण मामा.. लगेच बसा..
कंडीशन क्रिटिकल आहे नेहमीसारखं अॅसीडीटी चे नाही हे... बाकी चर्चा नको.. निघा तसेच... "
" अरे पण... " शंतनू जरा त्रासलाच.
" अरे बिरे.. काही नाही.. मी म्हटलं ना निघा म्हणजे निघा याक्षणी.. " अरुण मामाने फोन ठेवून दिला.
शंतनू धावतच खोलीत गेला..
देवेंद्र त्याच्या फोनवर गाणी ऐकत आडवा पडला होता..
" तू पुन्हा फोन एअरप्लेन मोड ला ठेवून गाणी ऐकतोयस?
चल उठ तयारी कर.. बाबांना हॉस्पिटलला नेलंय अरुण मामांनी आत्ताच्या आत्ता यायला सांगितलंय. " वैतागून चार्जिंगला लावलेला फोन उचलून त्याची पीन काढली.
मामाचे नाव ऐकून देवेंद्र सुद्धा ताडकन उठून बसला...
" खरंच काही सिरीयस आहे का? नाहीतर गेल्यावेळी सारखा उगाच हेलपाटा व्हायचा " देवेंद्रच्या डोक्यावर सुद्धा आठी आली..
" मामा बोलले म्हणजे नक्कीच काहीतरी सिरीयस असणार.. चल तू लवकर.. " शंतनू ने कपाटावरुन सॅक काढली. एक जोडी कपडे भरले, कपाटातून काही पैसे टाकले, तोवर देवेंद्रने सुद्धा त्याचे कपडे दिले.
घड्याळात बघत शंतनू म्हणाला " आता दहा ची गाडी आहे सकाळी चार पाच पर्यंत पोहचू.. "
दोघेही तयार होऊन दहा मिनिटातच रुम ची चावी हॉस्टेल च्या काउंटरवर देऊन निघाले.
गाडी लागलीच होती...
तिकीट काढून बसणार तोच देवेंद्रचा फोन वाजला..
" हॅलो मामा.. हां बोला.. हो निघालो.. गाडीतच बसलोय. हो नऊ वाजताच जेवलो... हो तो सुद्धा आहे... कुठल्या हॉस्पिटलला नेलंय?... का?? घरी का??
हो... चालेल. आम्ही घरी पोहचून फ्रेश होऊनच येतो.. हो... ठेवा " देवेंद्रने फोन कट केला..
" काय म्हणाले? आहेत ना बरे? " शंतनू ने विचारले.
" अरे त्यांच्याबद्दल बोललेच नाही मामा.. ते म्हणाले हॉस्पिटलला डायरेक्ट येऊ नका आधी घरी जा. असं का बोलले असतील? " देवेंद्र प्रश्नार्थक चेहऱ्याने शंतनूच्या उत्तराची वाट पाहत होता.
" काही नसेल रे.. तब्येत बरी असेल. उगाच सकाळी सकाळी हॉस्पिटलला गर्दी नको म्हणून बोलले असतील. झोप तू.. " शंतनूने डोळे बंद केले
................................

संध्याकाळचे आठ वाजले..
हळूहळू मयताला आलेले लोक परतायला लागले..
आई रडून रडून आता दमली होती. काकांनी काकूंना " नंतर ये.. " सांगून काढता पाय घेतला होता. मामी आईजवळ बसून होती आणि मामा वऱ्हांड्यातल्या लोकांना कार्याबद्दल माहीती देत होते.
मामा घरात आले तसा शंतनू उठला.. एक वेळ देवेंद्रकडे बघत मामांना बोलला..
" मामा.. आम्ही आता थांबून काय करु? लोक तर गेले सर्व.. माझा डे बुडेल.. देवेंद्रचा सुद्धा पगार कटेल.. मल्टीनेशनल कंपनीला याचे काही पडलेले नसते हे तुम्हाला माहीतच आहे. मी पैसे आणलेत ते कपाटात ठेवलेत."
काहीसा अडखळत होता तो.
ते ऐकून आईने रडून रडून लाल झालेले डोळे उघडले.. तिला तिच्या कानावर विश्वासच बसेना.
" अरे तुमच्या जिभेला काही हाड?? तुमचा बाप मरुन अजून चोवीस तास नाही झाले आणि तुम्ही परतायच्या गोष्टी करताय? कोणासाठी कमावताय रे? या.. या कुटूंबासाठीच ना? " अरुण मामा चिडला होता..
त्याच्या आवाजावर आवाज चढवत तिकडून देवेंद्र उठला..
" मामा आम्ही काम करतोय म्हणूनच हे घर चाललंय. नाही केलं ना तर तुमच्यासारखं गॅरेज खोलावं लागेल. आम्हाला काय माहीत नाही का? आई तुला पैसे देते ती... "
मामा त्याच्याकडे बघतच राहीला. अख्ख्या जन्मात दोन्ही भाचे त्याच्यासमोर या आवाजात कधीही बोलले नव्हते.
" ओ.. तुम्ही चला घरी.. " मामीने मामांचा हात धरुन ओढला..
" ताई.. बघ गं तू. मी जातो." मामा पायात चप्पल चढवत बोलला.
शेजारचे नाना बोलणार तोच त्यांना शंतनू बोलला..
" बाहेरच्यांनी आता अक्कल शिकवू नका.. आम्ही जातोय म्हणजे जातोय.. कार्याला एक दिवस येऊ.. "
आई कडे बघत शंतनू बोलला " आई कपाटात पैसे ठेवलेत.. जे काही सामान वगैरे आणायचंय ते आणून घे. मामा आहेच रिकामा. आम्ही स्टँडवरच जेवू.. "
आईच्या डोळ्यातले अश्रू कोरडे झाले होते...
एका दोघांनी त्यांना थांबवायचा प्रयत्न केला पण मग त्यांच्या बोलण्याला ऐकून ते सुद्धा शांत बसले.
" आई येतो... आम्ही १७ तारखेला येऊ कार्याला. सकाळी येऊ आणि रात्री जाऊ... " चप्पल घालत शंतनू बोलला..
आई काही न बोलता भिंतीवरच्या चौघांच्या कुटूंबाच्या फोटोकडे एकटक बघत होती.
दरवाजा बंद झाल्याचा आवाज झाला.. आणि तो फोटो हळूहळू धुसर होऊ लागला.