पॉकेटमनी

मला आठवतंय तेव्हा पासून मला दोन रुपये पॉकेटमनी मिळत होता. दर शनिवारी पप्पा सकाळी शाळेत जाताना हातावर दोन रुपये ठेवायचे. ' पॉकेटमनी ' हे नाव तेव्हा आम्हाला माहीतच नव्हते. शनिवारी मिळणारे पैसे आणि त्यात शनिवारी सकाळी एक बाई...
" शनिवार वाढा... शनिवार.. "
अशी ओरडत जायची म्हणून
त्या पैशांना आम्ही तिघं भाऊ बहिण " शनिवार " म्हणायचो.. आणि म्हणत आहोत.
शाळेत असताना आमचा खर्च तो काय शाळेच्या कॅन्टीन मधला " चटणीपाव " किंवा फार फार तर " चुरा पाव " कारण तो फक्त पंचवीस पैशांना मिळायचा. रुपयाचा वडापाव किंवा दिड रुपयांचा उसळपाव दहा वर्षात दहा वेळातरी विकत घेऊन खाल्लेला मला तरी आठवत नाही.
आमच्या कडे " बचतपेटी " असायची जिच्यात राहीलेले पैसे एकमेकांना वाढदिवसाला गिफ्ट द्यायला वाचवले जायचे. नळबाजारमध्ये राहत असताना पाच जणांचे कुटूंब, त्यातही एका बाजूला कारखाना दुसर्‍या बाजूला घर असं घर असल्याने मित्र मंडळी फार नव्हती.
रोज सकाळी चहा पाव असायचा. मम्मी सकाळी पाच पावांचे पैसे द्यायची त्यामुळे काझी स्ट्रीट च्या आतल्या नाक्यावरच्या पाववाल्याकडून कडक नरम पाव घेताना पैशांचा रोज संबंध यायचा..
८७-८८ मध्ये मी एकटा शाळेत जायला लागलो. तिसरी चौथीतच असेन. आर्यन शाळा लांब असली तरी मध्ये कुठेही सिग्नल नसल्याने जाणे - येणे फार कठिण नव्हते.
एव्हाना पॉकेटमनी पाच रुपये झाला होता.
हे पॉकेटमनी वाढवायचे काम बहुतेक मम्मीच करत होती. महागाई दर वाढला की आमचा पॉकेटमनी वाढायचा.
एकटा ये जा करु लागल्याने आणि खिशात पाच रुपये एवढी घसघशीत रक्कम असताना माझी ओळख झाली ती
" कॅडबरी " नामक चॉकलेटशी
तेव्हा ती दोन रुपये आणि पाच रुपये अशा दोनच स्वरुपात मला माहीत होती.. आठवड्यातून दोनदा खायचो मी.
राहिलेल्या रुपयातून चुरापाव आणि पेपरमिंट, लिमलेट.. झालंच तर किसमी असा खर्च व्हायचा. बचत पेटी आता रिकामी राहू लागली.
कॅडबरीने मात्र मला पार वेड लावलेलं.
ते वेड इतकं झालं की मी रोज दोन रुपयाची कॅडबरी खाऊच लागलो. अर्थात हे गणित जुळणारे नव्हतेच..
त्यासाठी आईचे पाकीट हा आसरा होता.. पण ती रोज रोज देणार हे शक्यच नव्हते..

मग सुरु झाली तिला मोठ्यांच्यात चोरी म्हणतात हे पकडले गेल्यावर कळले.
आईच्या पाकीटातून तिच्या नकळत दहा वीस रुपये चोरुन " कॅडबरी " वर खर्च होत होता.
ही चोरी पकडली जाईपर्यंत मी सहजच तीनशे चारशे रुपये चोरले असतीलच.
आमच्याकडे सर्व खरेदी पुरुषच करतात. दुध, भाजी, वाणसामानाची खरेदी पुरुषांतर्फेच केली जाते. त्यामुळे पाकीटातून जाणारे पैसे मम्मीच्या वेळीच लक्षात आले.
त्यानंतर झालेली लोखंडी पट्टीने धुलाई अजूनही आठवते.
१९९० मध्ये गिरगाव - ठाकूरद्वार विभागात गेलो. मोठे प्रशस्त घर.. राहणीमान उंचावली त्यामुळे साहजिकच पॉकेटमनी वाढली. दहा रुपये हे पाचवी सहावीतल्या मुलासाठी पुरेसे होते. ही पॉकेटमनी फक्त खाण्यासाठीच असायची. बाकी खर्च पप्पा स्वतः करायचे, काही हवे असले तर स्वतः आम्हाला घेऊन जायचे. मला प्रकर्षाने आठवते ती दादर वरुन दाऊद दुकानातून घेतलेली ७०० रुपयांची चप्पल सातवी आठवीतच असेन मी.
" आवडली तूला??
घेऊन टाक.. "
असं बोलून आतल्या खिशात हात घातला की आम्ही खुश व्हायचो.
हळूहळू कॅडबरी मी एकटाच न खाता जोडीने खायचे गुलाबी दिवस आले 😍
पॉकेटमनी ५० रुपये झाली होती..
खिशात पाकीट आले होते.
मला आठवतंय पहिलं पाकीट मी ९० रुपयाचे घेतलेले, माझ्याकडे खिशात तेव्हा १०५ रुपये होते. रस्त्यावरच्या दुकानदाराने परत दिलेले दहा रुपये आणि पाच रुपयाची चिल्लर पाकीटात ठेवून मी मिरवत होतो.
५० रुपये पॉकेटमनी असणाऱ्या तरुणाकडे खर्चिक मुली बघायच्या खऱ्या पण सायकलला टांग मारली की बिचाऱ्या हिरमुसून जायच्या.
काही घरगूती मैत्रिणी होत्या त्या मात्र दर शनिवारी हक्काने ३२ रुपयांचा चिकू मिल्कशेक कॉलेज समोरच्या आशा कॅफेत बसून कोपऱ्यात एका स्ट्रॉ ने जोडीने प्यायच्या.. 😂
पण त्यासुद्धा नंतर कंटाळल्या..
डोक्यावर खर्चिक जोडीदार बसला नाही याचे मोठे कारण पॉकेटमनी हे असणारच.
कॉलेज संपता संपता पॉकेटमनीने तीन आकडा गाठला. मित्र मैत्रिणींचा वावर आयुष्यात वाढला. पण मी आहे तसाच राहीलो..
पिकनीक, पार्टी, नाईट आऊट्स वगैरे सर्व अनुभवल्यावरही व्यसनां-प्रलोभनांपासून दुर राहण्याची शिकवण या पॉकेटमनीतूनच मिळाली. आर्थिक सुबत्ता असताना खर्चांवर निर्बंध स्वयंस्फुर्तीने घालण्याची शिकवण या पॉकेटमनीनेच दिली.
आताही एकत्र कुटूंब असताना त्यातही माझे चौकोनी कुटूंब पप्पा पाचशेचा शनिवार आम्हा दोघांना देतात आणि मुलांना १० चा पॉकेटमनी सुरु झालाय.
अर्थात आता " दिवाळी " ही नवीन संकल्पना त्यात वाढलीय जी.. मौज मजा - पिकनिक यासाठी खर्च करावा यासाठी दिली जाते.
कधी कधी वाटतं की आर्थिक स्वातंत्र्य हवे होते...
पण आरशात पाहताना वाटते...
की आपण स्वच्छ आणि आनंदी आहोत ते या " पॉकेटमनी " मुळेच.
कोणावर आपले कर्ज नाही आणि आपल्यावर कोणाचे कर्ज नाही.
पैसा येतोय जातोय... तो आधार बनला नाही किंवा फुकटही गेला नाही यातच आनंद..
एकंदरीत या " पॉकेटमनी " ने जगणं सुसह्य नक्कीच केलंय...
माझ्या मुलांवरही हाच प्रयोग सुरु आहे.
" बाबा मला खाऊ आणा " हे सांगताना परीने किंवा
" बाबा पोलिसगाडी आणा " म्हणताना शौर्यने पुढे केलेले त्यांच्या पॉकेटमनीतले दहा रुपये खिशात ठेवताना आणि पुन्हा ते त्यांच्या पिगी बँक मध्ये टाकताना " पप्पा " झाल्याचा भास होतो.
- बिझ सं जय

मणी मंगळसूत्र

.... मणी मंगळसूत्र ....

" ऐक सुमेध..
मी आज ऑफिसमधून जरा उशिराच येणार आहे. अरे त्या शिल्पाचा बर्थडे आहे आणि ती आम्हाला सर्वांना घेऊन खाऊगल्लीत नेणार आहे पार्टी द्यायला. जास्त नाही होणार.. फार फार तास दोन तास. "
आरशासमोर उभी राहून ती केस विंचरता विंचरता सुमेधला सांगत होती.
" बरं बाई.. करा तुमची खाऊगल्लीतली पार्टी. मी आणतो स्नेहा आणि स्वप्नीलला क्लास मधून. तसंही आज मला काही काम नाही घरी बसून टिव्ही बघण्याशिवाय. " सुमेध सोफ्यावर लोळत तिच्यासोबत बोलत होता.
इतक्यात तिचा फोन वाजला..
समोर शिल्पाच होती.
" नालायक... मी तूला म्हटलेलं लवकर ये म्हणून. तुझ्या सोसायटी बाहेर टॅक्सी घेऊन थांबलीय... फुकटचं मीटर वाढतंय.. ये की लवकर. " ती चिडली होती
" आले गं राणी.. ही काय जिन्यातच आहे. " फोन कट करुन तिने घाईघाईने केसांना रब्बर लावला आणि बॅग घेऊन नेहमीप्रमाणे...
" ए मी निघाले... बाय " म्हणून दरवाजा बंद केला.
जिन्यातून जाणारी तिची पावलं ऐकून सुमेध खिडकीजवळ आला. तो घरी असला की तो तिला बाय करायला खिडकीत येत असे.
तिने वर पाहीले आणि हसून हात हलवला..
आणि धावत पळत टॅक्सीत जाऊन बसली.
" काहीतरी मिसींग होतं....! काय बरं... काय विसरली बरं? " असा विचार करत करत त्याचे लक्ष ड्रेसींग टेबलावर गेलं.
तिचं नाजूक मंगळसूत्र तसंच टेबलावर राहीलेलं.
" हां.....म्हणूनच काहीतरी कमी वाटत होतं. "
त्याने लगेच मोबाईलवरुन कॉल केला.
" हो... कळलं....
विसरले आज... ही शिल्पा हसून हसून मरतेय.. आता तू नको सुरु होऊस.. " ती चिडूनच बोलली.
" बरं.. संध्याकाळी काय काय होतंय ते सांग मला.. अजून मजा येणार आहे.. " सुमेधला हसू आवरत नव्हते.
" गप्प बस तू..
तुझ्यामुळेच उशीर झाला मला.. ठेव तू फोन... " तीने फोन कटच केला..
बाजूला बसलेली शिल्पा हसून हसून डोळे पुसत होती.
" ऐक... अगं माझ्या पर्स मध्ये एक सेट असेल. तो घाल म्हणजे गळा सुना सुना वाटणार नाही. " शिल्पाने पटदिशी तो सेट काढून दिला.
पण तिच्या ड्रेसवर अजिबात मॅच होत नव्हता. त्यामुळे तो परत देऊन टाकला.
" काही नाही होत.. एक दिवस जरा चेंज.. बिना मंगळसुत्राची " तिने सुद्धा तोंडाला रुमाल लावला.
टॅक्सीवाल्याचे पैसे देऊन दोघी ऑफीस च्या आत गेल्या.
वॉचमेन ने तिच्याकडे विचित्र नजरेने पाहीलं..
त्याचे लक्ष तिच्या उघड्या गळ्याकडे गेले.
" काय मॅडमजी? आज साहेबांना घरी विसरुन आलात की काय? " त्याच्या चेहऱ्यावर हसू फुललं होतं.
" हां रे.. ठेवलं एक दिवस घरी तर काय बिघडलं? नेहमी कशाला घेऊन फिरायचं? " तिने त्याला उडवूनच लावलं.
आज शिल्पाचा वाढदिवस त्यामुळे सर्व तिला शुभेच्छा देत होते आणि हिच्याकडे बघून हसत होते.
अकाउंट्सची दिपा जवळ आली आणि तिला विचारलं..
" काय गं..? सुमेधने तुला सोडलं की तू सुमेधला सोडलंस? "
" तू जास्त शहाणपणा नको करुन.. माहीत आहे त्याची कॉलेजफ्रेंड आहेस मोठी. अगं निघताना घाई झाली आणि विसरले आज पहिल्यांदाच.. त्यात काय एवढं? जा तू तुझ्या कामाला लाग. बॉस आले ना चांगली खरडपट्टी काढतील तुझी. "
हे बोलायला आणि बॉस यायची एकच वेळ झाली..
त्यांनी ऐकलं होतं...
" सो.... प्रिटी वुमन.. कोणाची खरडपट्टी काढायचीय? टेल मी.. आणि आज तू काहीतरी वेगळी दिसतेस.. ओ ओ ओ.. मंगळसुत्र कुठाय तुझे? ....
एनी प्रॉब्लेम? " डोळे तिच्या गळ्यात रेंगाळत बॉस बोलले.
" नो सर.. इट्स अॅब्सोल्युटली फाईन...
मी घरुन निघताना घाई घाईने निघाले त्यामुळे मंगळसुत्र टेबलवरच राहीले. " तिने समजवण्याचा प्रयत्न केला.
" ओके ओके... कम क्वीक टू माय केबिन. काही चेक्स आहेत ते बँकेत जाऊन डिपॉजीट करायचे आहेत. ते घेऊन जा आणि हो अकाउंटस् स्टेटमेंट सुद्धा घेऊन ये तिन्ही अकाउंटसचं " बॉस ची नजर सारखी फिरुन फिरुन गळ्यावरच जात होती.
" येस सर... आलेच मी. " हे बोलल्यावर संभाषण संपेल असं तिला वाटलेलं. पण बॉस काही टेबलासमोरुन जाईच ना.
" तु खरंच आज प्रिटी वुमन दिसतेस.. नॉट अॅकिचुअली वुमन.. यू लुक गर्ल.. " बॉस जरा जास्तच लाडात आले होते.
" थँक्स् सर... मी येते केबीनमध्ये, आणि सर आज शिल्पाचा वाढदिवस आहे... "
विषय बदलावा म्हणून तिने वाढदिवसाचा विषय काढला.
वाढदिवसाचे कळल्यावर बॉस ला शिल्पाकडे जाऊन तिला विश करणे आलंच.
दहा बारा चेक घेऊन ती ऑफिस बाहेर निघाली.
आज बँकेत तुरळक लोकं होती.
चेक डिपॉजीट केले आणि संध्याकाळी शिल्पाला काहीतरी गिफ्ट घ्यायला हवे म्हणून दोन हजार रुपये स्वतःच्या अकाउंटमधून काढण्याची रिसीट भरली.
" मॅडम.. आज काहीतरी वेगळ्या दिसताय. काही बिघडलंय का? " कॅशियरने गळ्याकडे बघत हसत हसत विचारलं.
" नाही.. तर काही नाही. अहो घाईगडबडीत मंगळसुत्र घालायला विसरली. " तीने हसून प्रत्युत्तर दिलं.
" पण खरंच आता तुम्ही विवाहीत अजिबात वाटत नाही... जस्ट लाईक संतूर गर्ल... " त्याने चेहराभर हसू आणून दोन हजाराची नोट तिच्या समोर ठेवली.
" थँक्स् अ लॉट... म्हणजे पैशांसाठी ही आणि संतूर गर्ल साठीही.. " ती सुद्धा मनातून खुश झाली होती.
चेक भरलेल्या रिसीट आणि स्टेटमेंट व्यवस्थीत बॅगेत भरल्या आणि स्वारी पुन्हा ऑफिसकडे निघाली.
तोंडात आपसुकच गाणं येत होतं..
" आज फिर जीने की तमन्ना है.... आज फिर मरने का इरादा है... "
नेमके रस्त्यात तिला जुन्या घराशेजारी राहणारे शिंदे आजी - आजोबा भेटले.
आजीचे डोळे विस्फारलेले....
" काय गं कधी झालं हे??
कळवायचं तरी. कशामुळे?
हार्ट अटॅक का?
सारखं जेवण ही बाहेरच असायचं त्याचं. "
आजोबांनीच त्यांना थांबवलं..
" अहो आजी नाही.. गैरसमज करुन घेऊ नका.. मी फक्त मंगळसुत्र घालायला विसरलीय घाई गडबडीत. सुमेध एकदम ठिक आहे.. " तिने हसून सांगितलं.
" चला ओ. काय बाई आजकालच्या पोरी..
आमच्या काळात घरुन मंगळसुत्र आणि टिकली शिवाय घराबाहेर पडूच दिलं जायचं नाही... या बघा.. खुशाल बाहेर फिरताहेत. " डोक्याला हात लावून शिंदे जोडपं निघून गेलं.
ती हसत हसत ऑफिसला पोहचली. वॉचमेन ने पुन्हा सकाळचीच खोडकर स्माईल दिली.
टेबलासमोर दोन क्लायंट बसले होते.
दोघेही तिशीचे होते.
तिला बघून जरा जास्तच खुश झाले. त्यांना ती अगदी अव्हेलेबल वाटत होती. नमस्कार चमत्कार झाल्यावर. कामासंबधी बोलणं झालं. तिला फार परिश्रम घ्यावे लागले नाही. दोघांनीही लगेच चेक सही करुन दिले. रिसीट बनवून देताना दोघेही तिच्याकडे विचित्रपणे पाहत होते. कालपर्यंत मंगळसुत्रामुळे तिला जी सुरक्षा होती ती अचानक गेल्यासारखी वाटू लागली.
काम करता करता दिवस संपला..
सर्व निघून तयार झाले खाऊ गल्लीत जायला. एकत्रच जायचं ठरलं होतं पण तिला शिल्पासाठी गिफ्ट घ्यायचे होते म्हणून ती जरा मागून निघाली.
गिफ्ट गॅलरी मध्ये गिफ्ट शोधत असतानाच तिला एकाने मागून हाक मारली..
" भाग्यश्री.. तू भाग्यश्रीच ना? ओळखलं का? अगं मी कुणाल तुझ्या सोबत कॉलेजला होतो. किती दिवसाने भेटतोय आपण?
तू अजिबात बदलली नाहीस.
होती तशीच आहेस.. "
" अय्या... कुणाल तू? तू इकडे काय करतोय? गर्लफ्रेंडला गिफ्ट वगैरे घ्यायला आला आहेस का? " ती मुद्दाम लाडालाडाने बोलली. हा कुणाल तिच्या प्रेमात होता हे तिला माहीत होतं. पण त्याला बोलायचं धाडस नव्हतं. पण आता तो बदलला होता.
" काय मग.. लग्न वगैरे केलं नाहीस ? आपल्या वेळच्या सर्वच मुली दोन तीन मुलांच्या आया झाल्यात. तू कशी बाकी राहीलीस? काही अडचण आहे का...? "
त्याने काळजीने विचारलं.
" अरे नाही तसं काही नाही.. " ती बोलणार तोच तिला त्याने थांबवलं..
" मला तुला एक गोष्ट सांगायची होती कॉलेजच्या दिवसापासून.. आता भेटलोय तर आताच सांगतो.. तू माझं पहिले क्रश आहेस. अजूनही तू आवडतेस मला. आताही.. " त्याने थेट प्रपोजलच मांडलं समोर..
" अरे थांब थांब.. जेव्हा बोलायचं तेव्हा बोलला नाहीस. आता काय उपयोग? अरे आता मी दोन मुलांची आई आहे. नवरा सुद्धा आहे छान. आज " मंगळसुत्र " घालायला विसरलीय फक्त.
त्याचा चेहरा एवढूसा झाला. एकमेकांचे नंबर शेअर करुन गिफ्ट खरेदी करुन ती निघाली दुकानाबाहेर.
खाऊगल्लीच्या अलीकडे कॉलेज होते. कट्ट्यावर कॉलेजचे मुलं बसली होती. तशी ती अनेकदा तिथून गेली होती, पण एव्हाना तिच्या लक्षात आलं होतं की मंगळसुत्र नसल्याने सर्वजण तिला अविवाहित समजत होते.
कट्ट्यासमोरुन जाताना.. एकाने कमेंट पास केलीच..
" जानेमन जानेमन.. पलट तेरी नजर.. "
ती सुखावली.. किती वर्षांनी तिच्यासाठी कोणीतरी कमेंट पास केली होती. कॉलेजला असताना व्हायचं असं. मधली दहा वर्ष नवरा, मुलं, संसार, नोकरी यातच गेला होता.
खाऊगल्लीत पोचली तेव्हा बाकी सर्वांनी अगोदरच खायला घेतले होते. तिने शिल्पाच्या हाती गिफ्ट देऊन तिला करकचून मिठी मारली.
मागच्या स्टॉलवर उभे असलेले दोन चाळीशीचे गृहस्थ तिला न्याहाळत होते.
तिला उगाच कसंतरी वाटू लागलं. त्यांची नजर तिला खुपू लागली. काहीवेळापुर्वी तरुण मुलांच्या नजरेने, त्यांच्या बोलण्याने सुखावलेली ती आता इतक्या ओळखीच्या लोकांतही.. इनसिक्योर झाली होती.
तिचा हात गळ्याकडे गेला. ज्याची कमी ती अजून पर्यंत आनंदात अनुभवत होती त्याचीच कमी तिला प्रकर्षाने जाणवू लागली. कसंबसं तिने खाणं संपवले आणि सर्वांना बाय करुन शिल्पा आणि ती टॅक्सीत बसली. टॅक्सीत शिल्पाबरोबर जुजबी बोलली पण मन नव्हते तिचं बोलण्यात.
बेल वाजवली... स्नेहाने दरवाजा उघडला.
हाय मम्मी.. हाय मम्मी या मुलांच्या हाकेकडे लक्ष न देता ती चप्पल काढून, पर्स सोफ्यावर फेकून थेट ड्रेसींग टेबल समोर गेली.
तिथे तिला तिचं ते हसणारे नाजूक मंगळसुत्र दिसलं.
लगेच उचलून तिने गळ्यात घातलं.
आता तिला खुप सुरक्षित वाटत होतं...
सुमेध घरी नसला तरीही...

उठतोयस्तू

.... उठतोयस्तू ....



सकाळी उठलो तेव्हा रात्री पडलेले स्वप्न चक्क आठवत होते. सहसा रात्री पडलेली स्वप्न सकाळी सकाळी मला तरी आठवत नाहीत.
पण आज मात्र ते सुस्पष्ट आठवत होते..
मी ध्यानस्थ बसलो होतो किती वर्ष कोणास ठावूक.. कारण आजूबाजूला मुंग्यांची वारुळं जमा झाली होती. माझ्या मांडीवर सुद्धा वारुळं होती. दाढी मिश्या पार त्या वारुळात घुसल्या होत्या. मुंग्यांची एक रांग तोंडावरुन केसावरुन पार मागच्या वारुळात जात होती.
माझ्या पाठीमागे एक चमकदार चक्र... प्रभा की काय म्हणतात ते फिरत होतं. बहुतेक मी खुप घनदाट जंगलात तपश्चर्येला बसलो होतो.
समोरच एक तुटलेली पैंजण पडलेली होती...
...म्हणजे अप्सरा वगैरे येऊन गेल्या असाव्यात. त्यांचे नाचकाम, कामुक इशारे स्पर्श वगैरे सर्व झाले असावेत, पण माझी तपश्चर्या मोडणे बहुतेक त्यांना ही जमले नसावे. एकंदरीत माझी तपश्चर्या फलीत होण्याच्या मार्गावर होती.
इतक्यात समोरुन एक प्रकाशाचा ठिपका मोठा मोठा होत जातो.
त्या ठिपक्याचा मोठा सुर्य झाल्यावर आतून आवाज येतो...
" वत्सा... उठ मी तुझ्यावर प्रसन्न झालो आहे... "
मी मात्र अजिबात हलत नाही. शेवटी दोन चार वेळा " वत्सा वत्सा " केल्यानंतर तो प्रकाशाचा गोळा लुप्त होऊन त्यातून एक दिव्य पुरुष निर्माण होतो.
देवच बहुतेक.. कारण त्याच्याही मागे फिरणारे चक्र... प्रभा की काय म्हणतात ते असतं.
तो देव माझ्या जवळ येतो आणि म्हणतो.
" बिझ बुवा... उठा आता. तुमची तपश्चर्या पुर्ण झाली आहे. देवांकडून मला पाठवण्यात आलेले आहे. तुमचे म्हणणे ऐकून घ्यायला आणि तुम्हाला हवा तो वर द्यायला. . "
हे ऐकून मी हळूहळू डोळे उघडतो.
अचानक प्रकाश डोळ्यात जाऊन आंधळेपणा येतो हे मी चित्रपटात पाहीले असल्याचे आठवते म्हणून हळूहळू डोळे फडफडवत प्रकाशाला डोळे सरावेपर्यंत उघडझाप करतो आणि मग सताड उघडल्यावर समोरच्या दिव्य पुरुषाला नमस्कार करतो.
तो देव आपल्या हातातील फुलातली एक पाकळी माझ्या दिशेने टाकतो आणि माझ्या भोवतीची वारुळं क्षणार्धात गायब होऊन जातात.
मी उठून त्या देवाच्या पायावर लोटांगण घालतो..
" हे देवा .. मी तुझी कीती वेळ वाट पाहीली आज दर्शन झाले. माझी तपश्चर्या सफल झाली.. "
देवाने माझ्याकडे बघत स्मितहास्य केले आणि म्हणाला.
" हो वत्सा... तुला वर द्यायलाच मी आलोय..
बोल काय हवंय तूला. वरती स्वर्गात सर्व देवगण तुझ्यावर प्रसन्न झाले आहेत. गेल्या अनेक वर्षात अशी तपश्चर्या करणारा तू एकटाच आहेस. काही लोक उपोषणाच्या नावाखाली बसायचे पण कोणी नसले की गुपचूप खायचे हे आम्ही वरुन पाहत होतो.
बोल तू, काय हवंय तुला...? "
प्रत्यक्ष देवांचा प्रतिनिधि समोरुन मला विचारतोय हे पाहून मला सुचेना की नेमकं काय मागायचं?
मला तपश्चर्येला बसण्यापुर्वी नेहमीच मरणाबद्दल भिती वाटायची म्हणून नेहमी वाटायचं की आपल्याला जर एखाद्याच्या किंवा आपल्याच मरणाची तारीख कळली तर, आपण सर्व तयारी करुन जाऊ शकू आणि इतरांनाही त्याचा फायदा होईल..
म्हणून पटकन तोंडी आलं
" देवा मला मरणाची तारीख अगोदर समजू दे.. "
त्या देवाच्या हातून दिव्य प्रकाश निघाला आणि मुखाद्वारे आवाज आला...
"मी तुला एक मंत्र देतो तो म्हणालास की तूला समोरच्या माणसाची मरणाची तारीख समजेल...
मंत्र आहे...
" उठतोयस्तू... "
क्षणार्धात तो देव गायब झाला आणि समोर पत्निश्री उभी होती...
" अरे घड्याळात बघ की जरा.. ९ वाजलेत..
उठतोयस तू?? की पाणी टाकू आता? "
थंडीत अंगावर पाणी पडणार या भितीने ताडकन उठून उभा राहीलो.
रात्रीच्या स्वप्नावर विचार करत करत सगळं आटपून पत्निश्रीने कोंबडी आणायला बाजारात पाठवले.
कोंबडीवाल्याकडे तुरळक गर्दी होती. खुराड्यात दहा बारा कोंबड्या होत्या.
मनातल्या मनात विचार केला...
" स्वप्न खरं असलं तर? खरोखरच वर मिळाला की माझेच स्वप्न?
मंत्र तर चांगला आठवतोय... बघू का प्रयोग करुन?
करायचा तर या कोंबड्यांवरच करुन बघूया की. "
क्षणभर डोळे बंद केले.. आणि उघडून एका कोंबडीवर लक्ष केंद्रीत केलं.
आणि मंत्र म्हणालो...
" उठतोयस्तू "
अचानक त्या कोंबडीवर एक टॅग दिसायला लागला ज्यावर आजची तारीख होती.
बापरे खरंच की.. मंत्र काम करत होता.
पुढच्या क्षणी खाटीकाने त्या कोंबडीचे वजन केलं आणि सुरी मानेवरुन फिरली...
त्या कोंबडी ची मरणाची तारीख आजचीच होती.
मला घाम फुटला. कसे बसे स्वतःला सावरले आणि मिळेल ती कोंबडी घेऊन घरी परतलो.
" अहो.. यात एक लेगपीसच नाही... तुमचे लक्ष कुठे असतं ओ? "
या आवाजाने माझी तंद्री तुटली. मला खरोखरच वर मिळाला होता.
अजून एकदा प्रयोग करुन पहावा म्हणून मी खिडकीतून बाहेर पाहू लागलो. समोरच्या बिल्डींगमधली शकू दिसत होती. बाहेर वऱ्हांड्यात चकरा मारत होती. शकू विशीतली तरुणी.....
आमच्या मजल्यावरच्या शंतूनू सोबत तिचे चक्कर सुरु होते हे आमच्या अर्ध्या बिल्डींगला माहीत होते. म्हटलं बघूया हिच्या  नशीबात काय आहे ते...
डोळे मिटून पुन्हा उघडले आणि मंत्र म्हटला..
" उठतोयस्तू "
बघून हैराण झालो ...
शकूच्या हातात एक कागद होता ज्यावर तारीख लिहिलेली.
२० जानेवारी, २०२०
म्हणजे अजून साधारण ३ वर्षांनी तिचे मरण लिहिले होते. खुप वाईट वाटलं..
ही एवढी सुंदर तरुणी ऐन तारुण्यात जाणार. बिच्चारा शंतनू तो हा धक्का सहनच करु शकणार नाही.
" खिडकीतून कोणाला बघताय ओ साहेब ? या जरा इकडे जरा कांदा - निंबू कापून ठेवा. "
पत्निश्रीचा आदेश आल्यावर धावत जाणे गरजेचे होते. नाहीतर नको ती गडबड व्हायची. खिडकी कायमची बंद होण्यापेक्षा कांदा कापणे कधीही चांगले.
कांद्यांनी येणाऱ्या अश्रुंनी शकूच्या येणाऱ्या मृत्युचे दुःख वाहू दिलं. तरीही पत्निश्रीचं लक्ष गेलंच. तिने विचारलं...
" काही झालंय का? सकाळपासून कसल्यातरी विचारात दिसतोय तू . "
मी नॅपकीनला डोळे पुसत म्हणालो..
" नाही गं.. काहीच नाही.. काही असलं तर सांगतो ना तुला मी नेहमीच "
मी सावधपणे उत्तर दिलं.
" बरं शुऱ्याला फोन करुन बघा. सकाळी लवकर क्रिकेट खेळायला गेलाय. नवीन मोबाइल सुद्धा घेऊन गेलाय सोबत. कुठेतरी पाडून वगैरे घ्यायचा. " तिने पातेल्यात पळी फिरवत डोक्याला हात लावत सांगितलं.
" असा काय तो?
नवीन फोन आहे ना? मैदानावर नेईल का कोणी? आता फोडला बिडला तर मी नाही देणार रिपेयरला पैसे " मी चिडून बोललो.
शुऱ्या तसा हुशार.. अगदी आईवर गेलेला. सातवीतच कॉलेजएवढे ज्ञान होते त्याच्याकडे. अत्यंत टेक्नोसॅव्ही म्हणावा तसा. बिल्डींगमधले सगळे कॉम्प्युटर मोबाइल मध्ये काही गडबड झाली की यालाच येऊन विचारायचे.
कालच... फक्त घरी वापरेन या अटीवर नवीन मोबाईल घेऊन दिला होता त्याला.
फोन करणार तोच महाशय दरवाजातून आत आले..
" बाबा.. कसले सुस्साट फोटो येतात ओ या मोबाईलने. मी बॅटींग करताना विराज ला काढायला सांगितले तर कसले कडक फोटो आलेत, हे बघा " माझ्या हातात मोबाईल देऊन स्वारी आंघोळीला गेली.
खरंच छान फोटो आले होते. दोन चार सेल्फी सुद्धा काढले होते. बसल्या बसल्या कॅमेरा सुरु केला आणि सेल्फी मोड सुरु केला.
स्क्रिनवर दिसत असणाऱ्या स्वतःच्या चेहऱ्याकडे बघून मनात अचानक विचार आला की,
" माझी तारीख बघू का? "
आता विचार आलाय तर बघूच या..
मनाचा ठिय्या करुन डोळे बंद केले आणि उघडले..
आणि मंत्र म्हणालो
" उठतोयस्तू "
मोबाईलच्या स्क्रिनवर माझ्या डोक्यावर आकडा आला " ३०"
बापरे फक्त पाच दिवस आहेत ३० तारखेला.
अंगातून घाम ओघळू लागला, म्हणजे देवाने शक्ती तर दिली पण ती फक्त पाच दिवसच दिली होती. मीच पाच दिवसाने मरणार म्हटल्यावर ती शक्ती मातीमोल होणार. नॅपकीनने चेहरा पुसत असताना.. पत्निश्रीचे लक्ष गेलं. ती धावत जवळ आली...
" काय होतंय तुम्हाला? चेहरा का घाबराघुबरा झालाय? एवढा घाम का फुटलाय? " तिने घाबरुन विचारलं.
आता मला सांगणे गरजेचे होते. कारण मला माझी स्वतःचीच तारीख समजली होती.
मी हळूहळू आवंढे घेत घेत सर्व सांगू लागलो. शुऱ्या सुद्धा बाहेर येऊन ऐकत होता.
स्वप्न सांगितलं, कोंबडी ची गोष्ट, शकूची गोष्ट आणि मग माझी स्वतःची सांगितल्यावर माझ्या डोळ्यातून पाणी येऊ लागलं.
आणि पत्निश्री तोंडाला पदर लावून.....
हसू लागली...
शौर्य सुद्धा वेड्या सारखा हसू लागला माझ्याकडे बोट दाखवून.
मी चिडलो..
" गप्प बसा... तुम्हाला काय माहीत माझ्यावर काय प्रसंग ओढावलाय तो? ..
हसू नका... "
पत्निश्री हसू आवरुन म्हणाली..
" अहो, पोल्ट्रीत काहीतरी नवीन नियम वगैरे आलाय ज्या दिवशी कोंबड्या नेणार त्या दिवशीचा टॅग त्या त्या कोंबडीच्या गळ्यात टाकायचा आहे. आणि ती कोंबडी त्याच दिवशी कापली जाते ज्या दिवशी दुकानात येते. काय तुम्ही? "
" मग शकूचे काय? ती कसली तारीख दिसली मला? "
आता शौर्य पुन्हा खिदळला.
" बाबा.. शंतनू ने तिला विचारलेलं आपण लग्न कधी करायचंय... तीच तारीख दाखवली असेल तिने. विराज सांगत होता मला की दादाने तिला लग्नाबद्दल विचारलंय आणि ती आज त्याला तारीख सांगणार आहे. काय तुम्ही? "
आता मात्र मी पार खजील झालो...
तरीही उसने अवसान आणून म्हटलं.
" मग मोबाइल मध्ये ३० आकडा कसला आला रे? "
शौर्य हसत हसत म्हणाला..
" बाबा ते वय सांगतं सेल्फी मोड मध्ये.. हे बघा... "
असं म्हणुन त्याने मोबाइल समोर धरला..
त्याच्या डोक्यावर १३ चा आकडा होता आणि माझ्या डोक्यावर ४०..
" अहो बाबा जरा हसा.. मग बघा. ३० होईल " तो हसतच होता.
तिकडून पत्निश्री म्हणाली..
" काय होतं ते? हां
उठतोयस्तू "
आणि खरंच मी हसल्यावर ३० आकडा डोक्यावर आला......