काळोख

....त्याच्या डोळ्यात एकटक पाहत तिने विचारलं...

" तू अजूनही माझ्यावर तितकंच प्रेम करतोस का? "

तो जरा कावराबावरा झाला...
पण सावरुन लगेच हसला...
आणि बोलला

" ए...  वेडाबाई..  हा कसला प्रश्न?  अजूनही म्हणजे काय?
मी तुझ्यावर आणि फक्त तुझ्यावरच प्रेम करतो...  मग ते पुर्वी असो..  आता असो..  वा नंतर असो...  "

तिच्या डोळ्यात अश्रू तरारले...

" त्या " प्रसंगानंतर तिला वाटलं की आयुष्यच संपवावे.  पण त्याने आधार दिला.. आणि पुढचे जगणे सुसह्य बनले..

" आपल्या बाळाचे नाव काय ठेवायचं आपण?  "तिने त्याचा हात स्वतःच्या हातात घेतला .

" अगं किती वेळा तोच प्रश्न विचारणार?
आपलं ठरलंय ना?
मुलगी झाली तर ' सारीका ' आणि मुलगा झाला तर  ' अभिनव ' ठेवायचं म्हणून? " त्याने हसत तिच्याकडे पाहीलं.

" जा तू...  तुला प्रेमाने बोलताच येत नाही,  माझ्या भावनांना समजूनच घेत नाही तू..  लग्नाआधी किती छान छान बोलायचास?  " तिने त्याचा हात झिडकारला.

" अरे..  असं काय??
आधीही मी असाच बोलायचो की?  बी प्रॅक्टीकल..  काय नुसतं ते गोड गोड बोलत रहायचं?  स्वप्नरंजन करत? "
त्याच्या तोंडावर खट्याळ भाव होते.

" मला नाही जमत तुझं ते प्रॅक्टीकल वगैरे..  बघ जरा कधी स्वप्नांच्या दुनियेत येऊन,  किती सुंदर असतं हे जग. " ती हरवली.
" स्वप्न सत्य झाल्यावर स्वप्नांचे काही वाटत नाही..  " खट्याळ भाव तसाच.

" म्हणजे?  नेमकं काय बोलायचंय तुला?  कधी कधी तू कोड्यात बोलतोस ना तेव्हा मला काही कळत नाही.. " ती भानावर येऊन बोलत होती.

" अगं म्हणजे तुझ्या सारख्या सुंदर मुलीशी ओळख, प्रेम, लग्न आणि आता संसार ही स्वप्नपुर्तीच नाही का? "
तो गालातल्या गालात हसत होता.

" काय रे??  तू ना..  खरंच वेडा आहेस..  पण खरंच ना किती सुंदर दिवस होते ते?  आपली अचानक पावसात झालेली भेट,  एकाच रिक्षाचा प्रवास, भरलेलं पाणी, ते तुझं मला काळजीने घरापर्यंत नेऊन सोडणं,  पुन्हा दिसल्यावर ओळखीच्या हास्याने भेटणं,  मग रोजचंच भेटणं, प्रेम आणि मग लग्न...  सगळं स्वप्नवतच जणू. " हातात हात गुंफून, ती त्याच्या डोळ्यात खोलवर पाहू लागली.
त्याच्या डोळ्यात अचानक भाव बदलले...  तीने ते क्षणात टिपले.

" काय झालं रे?  " तिने विचारलं.

" नाही..  काही नाही.. " त्याने नजर फिरवली.

" नाही..  मला माहीत आहे.. तुला " ती " गोष्ट कधीच विसरता येणार नाही " ती हिरमुसली.

तो शांतच राहीला...

काही क्षण शांततेत गेले...

दोघेही शांत बसले...

" विसर ते सगळं...  एकच लक्षात ठेव..  मी तुझ्यावर प्रेम करतोय..  आणि हे बाळ आपलं आहे...  सर्वस्वी आपलं..  " त्याने तिच्याकडे विश्वासाने पाहीलं.  हातातला हात अजून घट्ट पकडला.

बाकासमोरुन एक नवविवाहित जोडपं चालत गेलं.

त्यातल्या बाईने तिच्याकडे पाहीलं...

" बघ ती कशी बघतेय माझ्याकडे...  तिला सुद्धा माहीत असणार... त्याशिवाय का ती अशी विचित्र नजरेने बघणार माझ्याकडे?  " ती पुन्हा चिडू लागली होती.

" तू आधी शांत हो..  कोणी तुझ्याकडे बघत नाहीए आणि तिला काय माहीत असणार आपल्या गोष्टी?  तिची ओळख तरी आहे का?  "
तो तिला समजवण्याचा प्रयत्न करत होता.


"असो... चल आता अंधार पडायला सुरुवात होईल.  घरी जाऊया आपल्या..  " तो उठू लागला.

" नाही.... नाही...  मला इथेच बसून रहायचंय...  त्या गल्लीतून पुन्हा जायचं नाही मला." तिच्या अंगावर शहारे आले...  त्या आठवणीने

तिने समोर पाहीलं....  तो तिथे नव्हता...

" तू सुद्धा नको जाऊ पुन्हा त्या गल्लीत..  आठवतंय ना..
कसं मारलेलं त्यांनी तुला?  नको रे जाऊस...  तिकडे " ती उठली...

हातातले बोचके पाठीवर मारलं आणि धावत निघाली वेड्या सारखी...


बाजूने ओरडत चाललेल्या त्या वेडीकडे बघून....
चालत जाणार्‍या नवविवाहितेने तिच्या नवऱ्याला विचारलं....

" हिला नेमकं काय झालं?
वेडी कशाने झाली ही? "

" लोक म्हणतात,  हिच्या वर तिच्या नवऱ्यासमोर सामुहिक अत्याचार झाला.  नवऱ्याचा खून झाला.  ही तेव्हा गर्भवती होती.  ते बाळ सुद्धा दगावलं.
कोणी केलं..? ,  का केलं...?  काही तपास लागला नाही.
 हिला वेड लागल्याने पुढे तपासही थांबला..  खरं खोटं देवाला ठावूक..

चल तू....  तिची काळजी नको करु... " तिचा हात पकडून तो तिला नेऊ लागला...

त्याच अंधाऱ्या गल्लीकडे....