... ट्रींग.. ट्रींग.... ☎
नक्की तोच फोन असणार....
मी फोन उचलला...
मी काही बोलण्यापुर्वीच समोरुन आवाज आला..
" हॅलो... अनिल आहे का? "
तोच अत्यंत मोहक आवाज... ज्याच्या मी पहिल्या दिवशी फोन आला तेव्हाच प्रेमात पडलो होतो.
" हा हा हा.. कोण बोलतंय? "
ती समोरुन काय बोलणार हे माहीत असणार हे माहीत असल्याने मला आधी हसूच आलं..
" मी मधू बोलतेय.. अनिलची माधूरी.. हा हा हा... " किती ते मधाळ हास्य. नुसत्या आवाजावर ती कशी दिसत असेल याचे आराखडे मनातल्या मनात मी बांधू लागलो होतो.
" हॅलो... हॅलो... " ती पुन्हा हसत हसत बोलली. हसणं कसलं... प्राजक्ताचा सडाच जणू...
" हां.. अहो... हा राँग नंबर आहे.. काल सांगितले की.. " मी गालातल्या गालात हसत सांगितले
" असं का करतोय तू अनिल.. मी तुझा आवाज ओळखत नाही का.. अरे मी माधूरी.. तुझी माधूरी... अनिलची माधूरी.. विसरलास का? " ती पुन्हा हसली.. या वेळी मागून अजून एका मुलीचा हसण्याचा आवाज आला.
" नाही अहो.. मी अनिल नाही.. नेमका कोणता नंबर हवाय तुम्हाला? " मी हसतच...
" हॅलो.. असं काय करतोस रे.. अरे मी तुझी माधूरी.. विसरलास का? आपण.. एकत्र होतो.. " पुन्हा तेच मधाळ हास्य...
" एकत्र होतो? हा हा हा हा.. कुठे होतो? कधी होतो? " मी अजूनही हसतच
" हॅलो.. असं काय करतोस.. परींदा मध्ये होतो की? ' तुमसे मिल कर ऐसा लगा ' गात होतो की? ... हा हा हा हा " किती गोड हसावं माणसाने?
त्या हसण्याबरोबर फोन कट झाला.
मागच्या आठ दिवसापासून तिचे फोन येत होते.
कोण होती?
का फोन करत होती?
काहीच कल्पना नव्हती..
पण तिचा फोन आला की तिने तो ठेवूच नये असं वाटायचं.... तिने नुसतं बोलतच रहावे... आणि मी नुसतं ऐकतच रहावे...
ती कोण असेल?
या प्रश्नाने माझी झोप उडाली होती, कारण जी कोणी होती ती मला ओळखत होती आणि रोज बघत सुद्धा होती.
दर दोन दिवसांनी तिचा फोन येतंच होता. त्यावेळी कॉलर आयडी हा प्रकार अस्तित्वातच नव्हता बहुतेक, नाहीतर लगेच नंबर सापडला असता.
मी ठरवलं...
ही नक्की कोण आहे ते शोधून काढणारच.
एमटीएनएलच्या हेल्पलाईनवर फोन केला. आलेले नंबर मिळू शकतील का याची चौकशी केली.
अर्थात अर्ज करा मग देऊ असं उत्तर आलं. काही चान्स दिसेना...
काही दिवस फोन आला नाही..
बारावीचे वर्ष असल्याने मी सुद्धा अभ्यासाला लागलो.
एकदिवस पुन्हा.. फोन वाजला... काय माहीत कसं.. मला जाणवलं की तिचाच फोन असावा. मी उचलण्याअगोदर लहान बहिणीने फोन घेतला..
" हॅलो.. हॅलो... कोण आहे? हॅलो... कोणच बोलत नाही.. " म्हणून तिने फोन ठेवून दिला.
मी फोनजवळच बसून राहीलो...
पुन्हा फोन येणार याची खात्री होतीच. पाचच मिनिटांनी पुन्हा फोन आला..
" हॅलो.. कोण बोलतंय? " मी कानात प्राण आणून विचारलं.
" हा हा हा... अनिल आहे का? मी त्याची माधुरी बोलतेय.. हा हा हा " माझा अंदाज चुकणारच नव्हता.
" बोला... मीच बोलतोय.. बोला.. " मी सुद्धा हसलो.
" अनिल.. का सोडून गेलास मला? तेरा करु दिन गिन के इंतजार आजा पिया आयी बहार... हा हा हा हा.. " या हसण्यावरच मी फिदा होता. हृदयात कसंनुसं होत होतं.
" अच्छा आज तेजाब वाली माधूरी का?... छान आहे.. सांगा की कोण तुम्ही? " मी पुन्हा विचारलं.
इतक्यात एक गोष्ट कानावर पडली ट्रेन चा हॉर्न वाजला मागे कुठेतरी. हा एक क्ल्यु होता...
" हो सांगेन... सांगेन.. एवढी कसली घाई... राहवत नाही का? मी तुला रोज बघते अनिल..क्लासला जाताना... ती लंबू मैत्रीण तुला जास्तच खेटून चालते की. तुम्ही पाचजण एकत्र जाता ना?" तिने हसत हसत धक्काच दिला.
बापरे.. ही खरोखरच पाहतेय मला. ती लंबू गुज्जू जरा जास्तच जवळीक करायची. मी तिच्यापासुन लांबच पळायचो, पण एकत्र असल्याने टाळू शकत नव्हतो.
" हॅलो... हा हा हा हा.. मैत्रिणीच्या आठवणीत गुंतलास की काय? " ती चिडवण्याच्या सुरात बोलली.
" नाही.. नाही... सांगा ना कोण तुम्ही? " मला राहवेना..
" सांगेन.. सांगेन.. एवढी कसली घाई.. बाय... " हसत हसत तिने फोन कट केला.
ट्रेनच्या हॉर्नचा आवाज अगदी जवळ असल्यासारखा होता. ट्रेनच्या इतक्या जवळ राहणारे माझ्या कोणीही ओळखीचं नव्हते.
खुप विचार केला.. मग एकदम डोक्यात वीज चमकली.. क्लासला जाताना एका ठिकाणी मी ट्रेनच्या वरुन जाणाऱ्या ब्रीजवरुन जात असे...
येस... ही तिथेच मला पाहत असावी....
दुसऱ्या दिवशी क्लास होताच.. ब्रीज जवळ पोहचलो आणि वर नजर फिरवली सगळ्या खिडक्या बंद होत्या.. फक्त तिसऱ्या मजल्यावरची खिडकी उघडी होती.. पडदा खिडकीबाहेर हव्याने उडत होता..
मित्रांबरोबर बोलत बोलत एक नजर त्या खिडकीवर होतीच... कोणीतरी होतं तिथे नक्की.. कारण वाऱ्याने उडणारा पडदा अचानक कोणीतरी धरुन ठेवल्याने उडायचा बंद झाला होता.
मी वर पाहतोय हे बहुतेक लक्षात आलं होतं तिथल्या व्यक्तीला. पण मी पाहीलंच नाही या आविर्भावात पुढे गेलो...
रिटर्न येताना गप्पांच्या ओघात लक्ष राहीलं नाही...
अचानक...
" अनिल.... " असा आवाज त्याच जागेवर आला..
तोच आवाज. खिडकीत कोणी नव्हते.. पण पडदा धरलेला होता.
सोबतच्या मित्र मैत्रिणींना समजू न देता गालातल्या गालात हसलो..
घरी पोहचल्यावर पाचच मिनीटांत फोन आला...
" हॅलो... अनिल... खुप हुशार हं तू. छान नजर फिरते तुझी. हा हा हा हा " म्हणजे माझा अंदाज चुकीचा नव्हता. जागा कळली होती.. आता व्यक्ति शोधणे कठीण नव्हते.
" हॅलो.. हॅलो.. तुला काय वाटतं? मी तुला सापडेन? " तिने प्रश्न केला.
" पिक्चरच्या शेवटी माधूरी. अनिलला भेटतेच.. हो ना? बघ आता हा अनिल कसा शोधतो तुला.. माय डीयर माधुरी.. " मी सुद्धा हसत उत्तर दिले.
" हो क्का??? बघू बघू " फोन कट झाला.
माझा तपास सुरु झाला, त्या जागी कोण राहत असेल याचा शोध लावू लागलो जवळपास राहणारे काही शाळेतल्या मित्रांकडे चौकशी केली तेव्हा त्या जागेवर डॉक्टरांचा दवाखाना आहे आणि दोन मुली त्यांच्या आईसोबत राहतात, ज्या पुर्वी आमच्या शाळेत होत्या...
लहान बहीण तर बहिणाबाईंसोबत होती.
बहिणीच्या अनेक मैत्रिणी घरी यायच्या पण त्यात ही नक्की नव्हती.
नाव तर कळले होते.
या मैत्रिणींपैकी एकीजवळ तो नंबर होता आणि त्या दोघींचे नावही..
ते मी मिळवले..
आणि मग पब्लिक फोनवरुन फोन लावला...
ट्रिंग... ट्रिंग....
" हॅलो.. कोण बोलतंय? " तोच गोड आवाज..
" मधू... मी तुझा अनिल.. हा हा हा हा... ओळखलंस का? " मी तिच्या आवाजाची वाट बघू लागलो ..
काही क्षण शांततेत गेले..
मी सुद्धा तिला सावरायला वेळ दिला.
" अरे.. कसा मिळाला नंबर? सॉलिड आहेस तू.. पण मी तुला भेटायला येणार नाही हं.. " तिने स्वतःला सावरले होते..
" मी कुठे काय म्हणालो.. भेटायचंय वगैरे.. चोराच्या मनात चांदणं.. हा हा हा हा.. खरं ना? फोनवर बोलायला काय हरकत आहे ? " मी तिला प्रतिप्रश्न केला..
" हां... पण याच वेळेला, मॅडम नसतात या वेळेला.. बाय.. तू खरंच हुशार आहेस.. " हसत हसत तिने फोन ठेवला....
अजून एका लव्हस्टोरीला सुरुवात झाली होती..
नक्की तोच फोन असणार....
मी फोन उचलला...
मी काही बोलण्यापुर्वीच समोरुन आवाज आला..
" हॅलो... अनिल आहे का? "
तोच अत्यंत मोहक आवाज... ज्याच्या मी पहिल्या दिवशी फोन आला तेव्हाच प्रेमात पडलो होतो.
" हा हा हा.. कोण बोलतंय? "
ती समोरुन काय बोलणार हे माहीत असणार हे माहीत असल्याने मला आधी हसूच आलं..
" मी मधू बोलतेय.. अनिलची माधूरी.. हा हा हा... " किती ते मधाळ हास्य. नुसत्या आवाजावर ती कशी दिसत असेल याचे आराखडे मनातल्या मनात मी बांधू लागलो होतो.
" हॅलो... हॅलो... " ती पुन्हा हसत हसत बोलली. हसणं कसलं... प्राजक्ताचा सडाच जणू...
" हां.. अहो... हा राँग नंबर आहे.. काल सांगितले की.. " मी गालातल्या गालात हसत सांगितले
" असं का करतोय तू अनिल.. मी तुझा आवाज ओळखत नाही का.. अरे मी माधूरी.. तुझी माधूरी... अनिलची माधूरी.. विसरलास का? " ती पुन्हा हसली.. या वेळी मागून अजून एका मुलीचा हसण्याचा आवाज आला.
" नाही अहो.. मी अनिल नाही.. नेमका कोणता नंबर हवाय तुम्हाला? " मी हसतच...
" हॅलो.. असं काय करतोस रे.. अरे मी तुझी माधूरी.. विसरलास का? आपण.. एकत्र होतो.. " पुन्हा तेच मधाळ हास्य...
" एकत्र होतो? हा हा हा हा.. कुठे होतो? कधी होतो? " मी अजूनही हसतच
" हॅलो.. असं काय करतोस.. परींदा मध्ये होतो की? ' तुमसे मिल कर ऐसा लगा ' गात होतो की? ... हा हा हा हा " किती गोड हसावं माणसाने?
त्या हसण्याबरोबर फोन कट झाला.
मागच्या आठ दिवसापासून तिचे फोन येत होते.
कोण होती?
का फोन करत होती?
काहीच कल्पना नव्हती..
पण तिचा फोन आला की तिने तो ठेवूच नये असं वाटायचं.... तिने नुसतं बोलतच रहावे... आणि मी नुसतं ऐकतच रहावे...
ती कोण असेल?
या प्रश्नाने माझी झोप उडाली होती, कारण जी कोणी होती ती मला ओळखत होती आणि रोज बघत सुद्धा होती.
दर दोन दिवसांनी तिचा फोन येतंच होता. त्यावेळी कॉलर आयडी हा प्रकार अस्तित्वातच नव्हता बहुतेक, नाहीतर लगेच नंबर सापडला असता.
मी ठरवलं...
ही नक्की कोण आहे ते शोधून काढणारच.
एमटीएनएलच्या हेल्पलाईनवर फोन केला. आलेले नंबर मिळू शकतील का याची चौकशी केली.
अर्थात अर्ज करा मग देऊ असं उत्तर आलं. काही चान्स दिसेना...
काही दिवस फोन आला नाही..
बारावीचे वर्ष असल्याने मी सुद्धा अभ्यासाला लागलो.
एकदिवस पुन्हा.. फोन वाजला... काय माहीत कसं.. मला जाणवलं की तिचाच फोन असावा. मी उचलण्याअगोदर लहान बहिणीने फोन घेतला..
" हॅलो.. हॅलो... कोण आहे? हॅलो... कोणच बोलत नाही.. " म्हणून तिने फोन ठेवून दिला.
मी फोनजवळच बसून राहीलो...
पुन्हा फोन येणार याची खात्री होतीच. पाचच मिनिटांनी पुन्हा फोन आला..
" हॅलो.. कोण बोलतंय? " मी कानात प्राण आणून विचारलं.
" हा हा हा... अनिल आहे का? मी त्याची माधुरी बोलतेय.. हा हा हा " माझा अंदाज चुकणारच नव्हता.
" बोला... मीच बोलतोय.. बोला.. " मी सुद्धा हसलो.
" अनिल.. का सोडून गेलास मला? तेरा करु दिन गिन के इंतजार आजा पिया आयी बहार... हा हा हा हा.. " या हसण्यावरच मी फिदा होता. हृदयात कसंनुसं होत होतं.
" अच्छा आज तेजाब वाली माधूरी का?... छान आहे.. सांगा की कोण तुम्ही? " मी पुन्हा विचारलं.
इतक्यात एक गोष्ट कानावर पडली ट्रेन चा हॉर्न वाजला मागे कुठेतरी. हा एक क्ल्यु होता...
" हो सांगेन... सांगेन.. एवढी कसली घाई... राहवत नाही का? मी तुला रोज बघते अनिल..क्लासला जाताना... ती लंबू मैत्रीण तुला जास्तच खेटून चालते की. तुम्ही पाचजण एकत्र जाता ना?" तिने हसत हसत धक्काच दिला.
बापरे.. ही खरोखरच पाहतेय मला. ती लंबू गुज्जू जरा जास्तच जवळीक करायची. मी तिच्यापासुन लांबच पळायचो, पण एकत्र असल्याने टाळू शकत नव्हतो.
" हॅलो... हा हा हा हा.. मैत्रिणीच्या आठवणीत गुंतलास की काय? " ती चिडवण्याच्या सुरात बोलली.
" नाही.. नाही... सांगा ना कोण तुम्ही? " मला राहवेना..
" सांगेन.. सांगेन.. एवढी कसली घाई.. बाय... " हसत हसत तिने फोन कट केला.
ट्रेनच्या हॉर्नचा आवाज अगदी जवळ असल्यासारखा होता. ट्रेनच्या इतक्या जवळ राहणारे माझ्या कोणीही ओळखीचं नव्हते.
खुप विचार केला.. मग एकदम डोक्यात वीज चमकली.. क्लासला जाताना एका ठिकाणी मी ट्रेनच्या वरुन जाणाऱ्या ब्रीजवरुन जात असे...
येस... ही तिथेच मला पाहत असावी....
दुसऱ्या दिवशी क्लास होताच.. ब्रीज जवळ पोहचलो आणि वर नजर फिरवली सगळ्या खिडक्या बंद होत्या.. फक्त तिसऱ्या मजल्यावरची खिडकी उघडी होती.. पडदा खिडकीबाहेर हव्याने उडत होता..
मित्रांबरोबर बोलत बोलत एक नजर त्या खिडकीवर होतीच... कोणीतरी होतं तिथे नक्की.. कारण वाऱ्याने उडणारा पडदा अचानक कोणीतरी धरुन ठेवल्याने उडायचा बंद झाला होता.
मी वर पाहतोय हे बहुतेक लक्षात आलं होतं तिथल्या व्यक्तीला. पण मी पाहीलंच नाही या आविर्भावात पुढे गेलो...
रिटर्न येताना गप्पांच्या ओघात लक्ष राहीलं नाही...
अचानक...
" अनिल.... " असा आवाज त्याच जागेवर आला..
तोच आवाज. खिडकीत कोणी नव्हते.. पण पडदा धरलेला होता.
सोबतच्या मित्र मैत्रिणींना समजू न देता गालातल्या गालात हसलो..
घरी पोहचल्यावर पाचच मिनीटांत फोन आला...
" हॅलो... अनिल... खुप हुशार हं तू. छान नजर फिरते तुझी. हा हा हा हा " म्हणजे माझा अंदाज चुकीचा नव्हता. जागा कळली होती.. आता व्यक्ति शोधणे कठीण नव्हते.
" हॅलो.. हॅलो.. तुला काय वाटतं? मी तुला सापडेन? " तिने प्रश्न केला.
" पिक्चरच्या शेवटी माधूरी. अनिलला भेटतेच.. हो ना? बघ आता हा अनिल कसा शोधतो तुला.. माय डीयर माधुरी.. " मी सुद्धा हसत उत्तर दिले.
" हो क्का??? बघू बघू " फोन कट झाला.
माझा तपास सुरु झाला, त्या जागी कोण राहत असेल याचा शोध लावू लागलो जवळपास राहणारे काही शाळेतल्या मित्रांकडे चौकशी केली तेव्हा त्या जागेवर डॉक्टरांचा दवाखाना आहे आणि दोन मुली त्यांच्या आईसोबत राहतात, ज्या पुर्वी आमच्या शाळेत होत्या...
लहान बहीण तर बहिणाबाईंसोबत होती.
बहिणीच्या अनेक मैत्रिणी घरी यायच्या पण त्यात ही नक्की नव्हती.
नाव तर कळले होते.
या मैत्रिणींपैकी एकीजवळ तो नंबर होता आणि त्या दोघींचे नावही..
ते मी मिळवले..
आणि मग पब्लिक फोनवरुन फोन लावला...
ट्रिंग... ट्रिंग....
" हॅलो.. कोण बोलतंय? " तोच गोड आवाज..
" मधू... मी तुझा अनिल.. हा हा हा हा... ओळखलंस का? " मी तिच्या आवाजाची वाट बघू लागलो ..
काही क्षण शांततेत गेले..
मी सुद्धा तिला सावरायला वेळ दिला.
" अरे.. कसा मिळाला नंबर? सॉलिड आहेस तू.. पण मी तुला भेटायला येणार नाही हं.. " तिने स्वतःला सावरले होते..
" मी कुठे काय म्हणालो.. भेटायचंय वगैरे.. चोराच्या मनात चांदणं.. हा हा हा हा.. खरं ना? फोनवर बोलायला काय हरकत आहे ? " मी तिला प्रतिप्रश्न केला..
" हां... पण याच वेळेला, मॅडम नसतात या वेळेला.. बाय.. तू खरंच हुशार आहेस.. " हसत हसत तिने फोन ठेवला....
अजून एका लव्हस्टोरीला सुरुवात झाली होती..
No comments:
Post a Comment