साखर

.... साखर ...

" तुम्हाला साखर किती? " तिने विचारलं...
"नाही मी अजूनही साखर नाही खात, नका टाकू..."
तो पटकन बोलून गेला.
" अजूनही? "
तिच्या कपाळावर सुक्ष्मशी आठी आली.
" नाही काही नाही.. मी बिनसाखरेचाच चहा पितो. साखर नका टाकू "
त्याने सारवासारव केली.
हातातल्या चहाच्या कपात बघत असताना तो भूतकाळात गेला.......
..........................
त्याला हळू हळू समजत होतं की तो तिच्यासाठी आणि ती त्याच्यासाठी नाही..
एकमेकांना प्रेमाची कबूली देऊन मोकळे झालेले ते दोघे. ..
कुठेतरी काहीतरी चुकतंय हे दोघांनाही कळून चुकलेलं.. पण मन मात्र तयार होत नव्हतं.
शेवटचं लाडीक बोलणे कॅफे मध्ये असताना झालेलं.. त्याला आठवत होते.
समोर दोन चहा चे कप होते.
कपाळावर रुळणाऱ्या बटांमधून बोटं फिरवीत ती म्हणाली..
" साखर किती? "
डोळ्यात चमक आणत तो म्हणाला..
" तुझे बोट बुडव आत.. साखरेची काय गरज मग? "
" अच्छा? मग घे... हे बुडवलं बोट आत.. आणि पी बघू आता हा गोड चहा... "
तिच्या गालावर दोन बारीक खळ्या पडायच्या, हनुवटीवर असलेला लहानसा तीळ.. याकडे बघूनच तर तो वेडा झाला होता.
त्या सुंदर हास्याकडे बघत
त्याने चहाचा कप तोंडाला लावला..
कडू चहा सुद्धा त्याक्षणी अमृतासारखा लागत होता.
" काय रे तू?
किती कडू असेल तो चहा?
तू पण ना दे बघू इकडे.. टाकते साखर त्यात. "
लटक्या रागाने बघत ती बोलली.
" सिरीयसली.. खरंच छान लागतोय.. तुझ्या प्रेमाचा गोडवा त्यात उतरलाय. मी जन्मभर अशीच चहा घेईन यापुढे.. " त्याने एकदम निर्धारपुर्वक सांगितलं.
" दे बघू प्रॉमिस.. " तीने मिश्किलपणे गालातल्या गालात हसून हात पुढे केला.
" प्रॉमिस म्हणजे प्रॉमिस.. जन्मभर तुटणार नाही हे.. " तिच्या हातावर हात ठेवत त्याने तिचा हात हळूवार दाबला.
" ओ रे माझ्या सोनूल्या" म्हणत तिने त्याचा एक गाल पकडला.
त्याला तिचे हे असे लाडीक बोलणे भरपूर आवडायचं..
पण एक असाही कोन त्यांच्या आयुष्यात होता की ती याच्या आयुष्यात येण्यापुर्वी दुसर्‍याच्या आयुष्यात होती.
दुसरा जरी काही बोलत नसला तरी कुठेतरी मनात तीच होती. नाही बोलूनही तिच्याबद्दल त्याला फिलींग्ज होत्याच.
नाही बोललास ना?
बघ तुझ्या डोळ्यासमोर दुसर्‍या बरोबर कशी आनंदात राहते ती.. या निर्धाराने ती याच्या आयुष्यात आली होती.
त्याला ही गोष्ट समजली तेव्हा त्याच्याही लक्षात यायला लागलं की आपण वापरले जातोय.
प्रेमाचा दिखावा म्हणून आपला वापर होतोय.
पण त्याने तिच्यावर प्रेम केलं होतं की...
मनापासून..
अनेक चहा झाल्या त्यानंतर बिनसाखरेच्याच.
एके दिवशी ती म्हणाली...
" सॉरी... मला विसरु जा. "
भर पावसात भिजत तो समुद्र किनाऱ्यावर गेला. तोंडात जाणारे खारट थेंब हे अश्रूंचे होते की समुद्राच्या पाण्याचे हे तो सुद्धा सांगू शकला नसता.
" साब.... चाय...? " सायकल वरच्या चहावाल्याने त्याला विचारले
" नहीं... " मावळणाऱ्या सुर्याकडे बघत त्याने उत्तर दिले.
" साब.. गरमागरम है.. लो ना.. कुछ धंधा नही हुवा है आज " त्याच्या डोळ्यात अगतिकता होती..
" दे फिर... " सुर्यावरची नजर न हटवता तो बोलला.
" शक्कर कितनी डालू?? " नेहमीचा प्रश्न त्याचा.
" नहीं.. शक्कर बिल्कुल नही...
तिने मोडलं म्हणून मी वचन मोडणार नाही.. "
हातात आलेला चहा पीत पीत रात्र कधी झाली ते त्याला कळाले नाही....
.........................
आज तो आईने सांगितलेल्या मुलीच्या घरी चहा प्यायला गेला होता..
खुप साम्य होते हिच्यात आणि तिच्यात...
" चहा घ्या की.. थंड होईल.. "
गालावर आलेल्या बटांशी ती खेळत होती.
" असा चहा कडू नाही का लागत तुम्हाला? "
" नाही.. कडू गोष्टींची सवय झालीय मला... " चहा चा कप संपवत समोरच्या टिपॉय वर ठेवला..
" निघतो मी.. आई फोन करेल तुम्हाला... " त्याने नजर चोरुन तिला सांगितलं...
त्याच्या आयुष्यातली साखर हरवली होती... कायमची...
- बिझ सं जय ( १६-१२-२०१६)