सुखासाठी

..... सुखासाठी .....

.....
हे बघ...
मला माहीत नाही तू तिच्या जीवनात पुन्हा का आला आहेस?  पण मला इतकंच कळतंय की तू तिच्या जीवनात नको आहेस.  माझ्या.... आमच्या संसारात नको आहेस.  शांतपणे सांगतोय समजून घे.
मी तिला सोडणार नाही काहीही झाले तरी.
आणि मला हे कळलंय हे तिला समजू देऊ नकोस...   अर्थात, जर तू तिच्यावर प्रेम करत असशील तर..  "

फोन खाडकन बंद झाला.

कपाळावर आलेला घाम पुसत मी मोबाईल खिशात ठेवला.
आणि आजूबाजूला बघू लागलो. ती नव्हती...  म्हणून व्यवस्थित बोलू तरी शकलो होतो.
नाहीतर काय सांगितले असते,  की तुझ्या नवऱ्याचा फोन आहे म्हणून?  त्याला सर्व कळलंय म्हणून?

खरंच.. का वागत होतो आम्ही तसं?  दोघांचेही संसार होते. चांगला जोडीदार होता..  दोघांनाही शाळेत जाणारी मुलं होती.... शरीरसुखासाठी?
नाही..  नाही...
हे तिलाही मान्य नाही होणार आणि मलाही..  आम्ही शरीरसुखासाठी भेटतंच नव्हतो.  गेल्या दोन महिन्यात फक्त दोनदाच तर ते क्षण आलेले.  ते सुद्धा अचानक.

आमचे भेटणे..  मानसिक सुखासाठी होतं.  त्याला शारीरिक आकर्षण हे ओघाने आलेले असले तरी ते मुख्य नव्हते.

दोन महिन्यांपुर्वी जेव्हा मॉल मध्ये ती मैत्रीणीसोबत अचानक दिसली तेव्हाच खरंतर मी बाजूला झालो असतं तर फार बरं झालं असतं.  कॉलेजला असताना एकत्र घालवलेले क्षण आठवून मी खरंतर भुतकाळात गेलो होतो आणि ती माझ्या समोर येऊन उभी राहीली..

" किती वर्षाने भेटतोय ना आपण? कसा आहेस तू?  किती बदललास?  कुठे आहेस आता? ... " एका मागोमाग येणाऱ्या प्रश्नांची उत्तरं देण्यासाठी...
कॉफी गरजेची होती.
वीस मिनीटांच्या कॉफीत दोन वर्षांचे कॉलेजचे दिवस पुन्हा जागे झाले.
ती बदलली नव्हती.. पुर्वी जशी होती तशीच.  फक्त गळ्यात मंगळसूत्र आणि एका हातात दोन हिरव्या बांगड्या.  हाच काय तो बदल.  एकमेकांच्या घरची माहीती सांगितल्यावर नंबर दिले गेले आणि मग निरोप.

घरी आल्यावर वायफाय कनेक्ट झाल्यावर मेसेंजर ला तिचा " हाय " आलेला होता.

हाय बाय चं प्रकरण इतक्या लवकर इतकं पुढे पोहचेल असं दोघांनाही वाटलं नव्हतं.
असं म्हणतात.... या वयात मानसिक आधाराची गरज असते.  शारीरिक गरज तर घरुन पुर्ण होत असते पण घरच्या कामामुळे,  मुलांच्या अभ्यासामुळे इतर वेगवेगळ्या कारणांमुळे एक वेगळाच तोच तोच पणा येत राहतो आणि मग येते ते अलिप्तपण..  कदाचित आम्ही दोघंही त्याच परिस्थितीत होतो.  म्हणून दोघांनी एकमेकांचा आधार घेतला आणि हे घडलं.

" ए.. हॅलो..  काय झालं रे??
कुठे गुंग झालास?  आपल्या परवाच्या आठवणीत का?  " समोर कोक चा ग्लास धरुन ती विचारत होती.

" तुला सांगेन म्हणत होतो पण.. टाळत होतो,  तिला समजलंय.  आपण भेटतो ते,  आपलं जे काही चाललंय ते सर्व.  कोणी सांगितलं ते माहीत नाही पण तिला कळलंय. आपण हे इथेच थांबवूया? " मी मान खाली घालून तिच्याशी बोलत होतो.

" मुर्ख आहेस तू..  इतकी काळजी नाही घेता येत तुला?  मला काही माहीत नाही.  मला तू हवा आहेस. इतका घाबरतोस तिला?  सांग की तिला माझी फक्त मैत्रिणच आहे बाकी काही नाही आमच्यात. " ती डोळे मोठे करुन बोलत होती.

" मला नाही जमणार हे..  खरंच नाही जमणार.  मी हा विषय अजून वाढवू इच्छित नाही.  आपण थांबवूया हे सर्व..  माझ्या सहनशीलते पलीकडे आहे हे.  " मी तिच्याकडे काकूळतीने पाहीलं.

" मला वाटलं तू बदलला असशील. पण नाही..  तू तेव्हा होतास तसाच आहेस.  पळपुटा.  अंग काढून घेतोस नेहमी, हिंमतच नाही तुझ्यात.  मी एवढं सर्व सांभाळुन तुझ्या कडे आलीच ना?
बाबा बोलले होते तेच खरं होतं.
तुझी लायकीच नव्हती. निव्वळ बोलतच रहा तू.  " तिने हातातला ग्लास डस्टबीन मध्ये फेकून दिला आणि माझ्या शेजारी असलेली तिची पर्स खांद्याला लावली. ..

" आजपासून आपला संबंध कायमचा संपला.  तुझ्या मोबाईल मधला माझा नंबर डिलीट करुन टाक आणि पुन्हा कधी दिसू ही नकोस मला.  समजलं ना?? गो टू हेल..  "

तिच्या पाठमोऱ्या आकृतीकडे मी साश्रू नयनाने पाहत राहीलो.

_________________________________

" तुला काय वाटलं?  मला त्रास नाही झाला का रे?  मी वाचलं सर्व..  तुझा चेहराच वाचता येतो मला पुर्वीपासून.  चुक तुझ्याकडून नाही माझ्याकडूनच झाली.  नक्कीच त्याचा फोन आला असणार.  सकाळी माझ्या फोनमधून तुझा नंबर घेताना मी पाहीलं होतं त्याला.
मला माहीत आहे तू मला आणि मी तूला विसरु शकत नाही पण आता तसंच सोंग करावे लागेल,  आपल्या दोघांच्या भल्यासाठी. सर्वांच्या सुखासाठी..  "

भिंतीला डोकं टेकून ती स्वतःशीच रडत होती. मन मोडून...